Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Το αγοράκι του συριακού εμφυλίου που μπέρδεψε την κάμερα με όπλο και «παραδόθηκε» στον φωτογράφο

Το αγοράκι του συριακού εμφυλίου που μπέρδεψε την κάμερα με όπλο και «παραδόθηκε» στον φωτογράφο - Media
Τον γύρο του κόσμου κάνει η συγκινητική φωτογραφία ενός μικρού Σύρου, που ο φακός τον απαθανάτισε με τα χέρια σηκωμένα να «παραδίνεται» στον φωτογράφο.
Ο μικρός, που όπως γράφτηκε στον τουρκικό Τύπο έχασε τον πατέρα του στον συριακό εμφύλιο, φοβήθηκε την φωτογραφική μηχανή, μπερδεύοντάς την με όπλο, και «παραδόθηκε» στον φωτογράφο.  
Η φωτογραφία φέρεται να τραβήχτηκε από τον φωτογράφο Οσμάν Σαγκιρλί το 2012, που συνεργαζόταν με ανθρωπιστική οργάνωση και επισκεπτόταν τους καταυλισμούς των Σύρων προσφύγων.
Οι νεκροί των τεσσάρων χρόνων του συριακού εμφυλίου ξεπερνούν τις 210.000, συμπεριλαμβανομένων 10.664 παιδιών, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.  
http://www.topontiki.gr/article/123398/agoraki-toy-syriakoy-emfylioy-poy-mperdepse-tin-kamera-me-oplo-kai-paradothike-ston#.VRmI_Xg1Y3k.facebook

Διασωθείς από τη σφαγή στο Δίστομο, ντροπιάζει τους Γερμανούς, στο ZDF

argirissfoundouris

Αξίζει να διαθέσετε 15 λεπτά από τον χρόνο σας και να δείτε την εκπομπή που προβλήθηκε στο γερμανικό κανάλι ZDF. Ξεκινά ανάλαφρα και χιουμοριστικά, έστω με πικρό χιούμορ, αλλά βαραίνει ιδιαίτερα, συναισθηματικά, όταν θίγεται ενώπιον του γερμανικού κοινού μεταξύ πολλών και το ζήτημα της σφαγής του Διστόμου από τον ίδιο τον Αργύρη Σφουντούρη, διασωθέντα του εγκλήματος, παδί 4 ετών τότε, που έχασε 30 συγγενείς…

Ένα σκετσάκι κόλαφος για τις γερμανικές πονηριές.Αξίζουν συγχαρητήρια σε αυτούς τους Γερμανούς που το οραματίστηκαν, το οργάνωσαν και το παρουσίασαν.

http://www.komistes.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CF%81/

Ἀσφαλίσου, βρὲ παιδάκι μου, στὸν Θεό. Μόνον τὴν ἀσφάλεια τοῦ αὐτοκινήτου ξέρεις; Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!



Γέροντα, νιώθω μιὰ ἀνασφάλεια, ἔχω ἄγχος.
– Ἀσφαλίσου, βρὲ παιδάκι μου, στὸν Θεό. Μόνον τὴν ἀσφάλεια τοῦ αὐτοκινήτου ξέρεις; Τὴν ἀσφάλεια τοῦ Θεοῦ δὲν τὴν ξέρεις; Κάνε τὸν σταυρό σου καί, πρὶν κάνης ὁτιδήποτε, πές: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησέ με». Ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του στὸν Θεό, δέχεται συνέχεια ἀπὸ τὸν Θεὸ βενζίνη «σοῦπερ» καὶ τὸ πνευματικό του ὄχημα δὲν σταματάει ποτέ· τρέχει συνέχεια. Ὅσο μπορεῖς, νὰ προσέχης, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Θεό, καὶ Ἐκεῖνος θὰ σὲ βοηθήση σὲ κάθε σου δυσκολία. Ἁπλοποίησε τὴν ζωή σου μὲ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, γιὰ νὰ ἐλευθερωθῆς ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀγωνία.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!

https://www.facebook.com/hlias.xaintoytis

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

1o Διεθνές Σεμινάριο Αρχαίας & Παραδοσιακής Ναυπηγικής

 

Τις προηγούμενες 2 εβδομάδες η Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου διοργάνωσε στην Ελλάδα, για πρώτη φορά, σεμινάριο αφιερωμένο στην αρχαία και παραδοσιακή ναυπηγική. Οι ομιλίες έγιναν από τους σημαντικότερους Έλληνες και ξένους ερευνητές σε κάθε θέμα. Μάλιστα κάποιες από τις ομιλίες έγιναν από ξένους καθηγητές, από διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες, απευθείας με χρήση τηλεματικής (Τηλεδιάσκεψη μέσω υπολογιστή και internet). Οι ομιλίες, μερικές εκ των οποίων παρακολουθήσαμε, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Περιέγραφαν το πώς κατασκεύαζαν οι πρόγονοι μας τα πλοία τους και την τεράστια δυνατότητα που αυτά μας έδωσαν στο να εξερευνήσουμε τον κόσμο, να αναπτύξουμε τον πολιτισμό μας, αλλά και να τον διαδώσουμε σε άλλες χώρες.

Μάλιστα ένας καθηγητής, ομιλητής από την Μασσαλία της Γαλλίας, μας είπε ότι κάποια συγκεκριμένα αρχαία πλοία που έχουν βρεθεί σε ανασκαφές στην Γαλλία, ενώ μέχρι το 1993 θεωρούνταν Ετρουτσκικά, έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι είναι Ελληνικά. 

Εκτός των ομιλιών, μέσα στα πλαίσια του συνεδρίου πραγματοποιηθηκαν και δύο επισκέψεις στις 14 και 21 Μαρτίου με ξενάγηση από ειδικούς ερευνητές, στο πρότυπο της αρχαίας τριήρους (Ολυμπιάς), στο Φάληρο και η δεύτερη ξενάγηση σε ναυπηγείο παραδοσιακών σκαφών, στην Χαλκίδα.

nafpigeio002Έτσι λοιπόν το Σάββατο 21 Μαρτίου 2015 επισκεφθήκαμε το ναυπηγείο παραδοσιακών ελληνικών σκαφών “Νεώσοικος”, στηνΧαλκίδα. Εκεί βρεθήκαμε να μας ξεναγεί ο ιδιοκτήτης του, επιστήμων ναυπηγός,Νικόλας Βλαβιανός, ο οποίος εκτός της επιστημονικής κατάρτισης που έχει, αυτό που θα έλεγα ότι τον ξεχωρίζει είναι η αγάπη που τρέφει προς την θάλασσα αλλά και ο σεβασμός προς την παράδοση και τον παραδοσιακό τρόπο που οι Έλληνες σκάρωναν τα πλοία τους.

Ο Νικόλας Βλαβιανός είναι αντιπρόσωπος στην Ελλάδα του ευρωπαϊκού οργανισμού για τη διάσωση της ναυτικής παράδοσης (European Maritime Heritage) και μέλος του Πρωτέα. Ο «Πρωτέας» είναι ένας σύλλογος για τη διάδοση και διατήρηση της παραδοσιακής ναυπηγικής και ναυτικής τέχνης και κληρονομιάς. Στόχος του είναι η ανάπτυξη ναυπηγημάτων και των τεχνών της θάλασσας ως πολιτιστικού προϊόντος και η χρησιμοποίησή του ως τέτοιο, για την πολιτιστική αναβάθμιση, αλλά και της δυναμικής προβολής του ελληνικού πολιτισμού μέσα από την ελληνική ναυτική παράδοση στον ευρύτερο διεθνή χώρο και συνεπακόλουθα και την προαγωγή του Ελληνικού τουρισμού.

nafpigeio004Στο ναυπηγείο “Νεώσοικος” επεξηγήθηκε το κάθε στάδιο ναυπήγησης ενός παραδοσιακού σκάφους με μια διαδικασία που εναρμονίζεται πλήρως με τις αρχές της παραδοσιακής μας ναυπηγικής. Μας εξηγήθηκε λεπτομερώς η χρήση των διαφόρων εργαλείων, το πώς επιλέγεται η ξυλεία, τα διαφορετικά είδη ξύλου που είναι ιδανικά για κάθε μέρος του σκάφους, ο τρόπος που αυτά ενώνονται κ.λπ. Μας βοήθησε στην κατανόηση όλων αυτών που ακούγαμε και η ύπαρξη ενός υπό κατασκευή αιγαιοπελαγίτικου σκάφους, τύπος ονόματι “τσερνίκι”, γρήγορο ιστιοφόρο σκάφος το οποίο ήκμασε τον 19ο αιώνα, αλλά σήμερα έχει εξαφανιστεί.

Επίσης ο δημοτικός σύμβουλος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης και πολιτευτής της περιφέρειας Αττικής (ΑΝΕΛ) Δημοσθένης Δόγκας με την ιδιότητά του ως αναπληρωτή εφόρου των Ελλήνων Ναυτοπροσκόπων μίλησε για την“άυλη παράδοση της ελληνικής ναυπηγικής”,που μπορεί να προωθήσει την εκπαίδευση και την ελληνική ναυτοσύνη με ένα μοναδικό, μη συμβατικό τρόπο. 

Ο Δημοσθένης Δόγκας συμπράττει εθελοντικά στην κατασκευή του σκάφους αυτού για εκπαιδευτικούς σκοπούς, μαζί με τον ναυπηγό Νικόλαο Βλαβιανό και το Μη Κερδοσκοπικό Σωματείο για τη Διάσωση και Διατήρηση της Παραδοσιακής Ναυπηγικής και Ναυτικής Κληρονομιάς “Πρωτέας”.

Με το πέρας της επίσκεψης στο ναυπηγείο “Νεώσοικος”, οι συμμετέχοντες συνεργαστήκαμε ώστε να ξεκολλήσουμε απο ένα βάλτο μια παλιά ξύλινη βάρκα, τύπου “κουρίτα” (με επίπεδο πυθμένα για λίμνες) η οποία μεταφέρθηκε για να αποκατασταθεί στο ναυπηγείο του Νικόλα Βλαβιανού και στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Σάμο για να ενταχθεί στα εκθέματα του Μουσείου Ναυπηγικών και Ναυτικών Τεχνών του Αιγαίου.

Αυτό που θα ήθελα να σας μεταφέρω είναι οτι η ελληνική παραδοσιακή ναυπηγική είναι μοναδική και αξιοσέβαστη διεθνώς και έχει δημιουργηθεί σαν απόσταγμα εμπειρίας και πρακτικής χιλιάδων χρόνων και εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε υποχρέωση να την προστατεύσουμε, να την διατηρήσουμε και να την μεταλαμπαδεύσουμε.

Mιχάλης Στεφανίδης

nafpigeio003
http://www.ebdomi.com/politismos/10598-1o-die8nes-seminario-arxaias-k-paradosiakis-nafpigikis.html

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Γέροντας Παΐσιος: «Εύκολα μην πιστεύετε σε ό,τι ακούτε»

Γέροντας Παΐσιος: «Εύκολα μην πιστεύετε σε ό,τι ακούτε»
Εύκολα μην πιστεύετε σε ό, τι ακούτε, για τι είναι και μερικοί που τα λένε όπως εκείνοι τα καταλαβαίνουν.
Πήγε μια φορά ένας στον Χατζηαφεντή και του λέει: «Να έχω την ευχή σου, Χατζηεφεντή, εκατό φίδια μαζεύτηκαν εκεί επάνω». «Εκατό φίδια; Πού βρέθηκαν;», απόρησε ο Άγιος Αρσένιος. «Ε, αν δεν ήταν εκατό, πενήντα θα ήταν σίγουρα». «Πενήντα φίδια!». «Είκοσι πέντε πάντως θα ήταν»!
«Είκοσι πέντε φίδια άκουσες να μαζεύτηκαν ποτέ;», του λέει πάλι ο Άγιος. Μετά του λέει ότι ήταν δέκα οπωσδήποτε. «Καλά, του λέει ο Άγιος, συνέδριο είχαν και μαζεύτηκαν δέκα φίδια; Πάψε. Δεν είναι δυνατόν!». «Πέντε θα ήταν», λέει τότε εκείνος. «Πέντε;». «Ε, δύο θα ήταν». Ύστερα τον ρωτάει ο Άγιος Αρσένιος: «Τα είδες;».
«Όχι, λέει, τα άκουσα να κάνουν μέσα στα κλαδιά “σσσς…”». Μπορεί δηλαδή να ήταν και καμιά σαύρα!... Εγώ από όσα ακούω ποτέ δεν βγάζω συμπεράσματα, χωρίς να εξετάσω. Άλλος μπορεί να λέει κάτι, για να κατηγορήσει, άλλος να το λέει απλά και άλλος σκόπιμα.
Τι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί! Ήταν δύο φίλοι στην Κόνιτσα πολύ αγαπημένοι. Τις γιορτές και τις Κυριακές δεν γύριζαν μέσα στην πόλη. Έρχονταν στο μοναστήρι, στο Στόμιο. Έψελναν κιόλας. Ύστερα ανέβαιναν στο βουνό, στην Γκαμήλα. Μια μέρα ένας διεστραμμένος τύπος τους έβαλε σκάνδαλα.
Πάει στον ένα και του λέει: «Ξέρεις τι είπε για σένα αυτός; Αυτό και αυτό». Αμέσως έγιναν και οι δύο θηρία και πιάνουν έναν καυγά μέσα στο μοναστήρι! Εν τω μεταξύ εκείνος που έβαλε το φυτίλι έφυγε, και αυτοί δώστου να μαλώνουν. Ο μικρότερος ήταν και λίγο νευρικός και έβριζε τον μεγαλύτερο.
«Τώρα, λέω, τι να κάνω; Βρε τον πειρασμό, τι κάνει!». Πάω και λέω στον μεγάλο: «Kοίταξε, μικρός είναι. Αφού είναι και λίγο νευρικός, μην τον παρεξηγείς. Ζήτησέ του συγγνώμη». «Πάτερ, τι συγγνώμη να ζητήσω, μου λέει, δεν βλέπεις πώς με βρίζει; Εγώ ούτε καν έχω ιδέα από αυτά που λέει». Πάω και στον μικρό και του λέω: «Κοίταξε, μεγάλος είναι. Δεν είναι έτσι που τα βλέπεις τα πράγματα.
Πήγαινε, ζήτησε του συγγνώμη». Αρπάχθηκε εκείνος. Έβαλε τις φωνές: «Θα μαλώσουμε και μαζί, Πάτερ!». «Ε, να μαλώσουμε, ρε Παντελή! Άφησέ με όμως να ετοιμασθώ λίγο…», του είπα και έφυγα. Έξω από το μοναστήρι είχα κάτι ξύλα μακριά, για να φράξω τον κήπο.
Πάω, παίρνω από τετρακόσια μέτρα μακριά ένα ξύλο κοντά στα πέντε μέτρα και το σβάρνιζα σιγά-σιγά, για να τον κάνω να γελάσει. Εκείνος άκουγε που το σβάρνιζα, αλλά πού να φαντασθεί τι το ήθελα! Μπήκα μέσα στην αυλή, σβαρνίζοντας το ξύλο, μέχρι που έφθασα κάτω από τον νάρθηκα. «Σταμάτα, ρε Παντελή, να μαλώσουμε!», του λέω. Έσκασαν στα γέλια και οι δύο, μόλις κατάλαβαν τι το ήθελα το ξύλο! Αυτό ήταν. Έσπασε ο πάγος. Έσκασε ο διάβολος. «Είστε στα καλά σας; τους λέω. Τι είναι αυτά;». Και αγαπήθηκαν πάλι.
-Η διαβολή την ίδια μέρα έγινε;
-Ναι, και βρίζονταν άσχημα! Βλέπεις ο διάβολος τι κάνει; Ο άλλος ίσως τους ζήλευε που ήταν τόσο αγαπημένοι σαν αδέλφια, διέβαλε τον έναν στον άλλον και έφυγε. Η διαβολή είναι πολύ κακό. Για αυτό και ο πειρασμός λέγεται διάβολος. Διαβάλλει. Άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον και δημιουργεί σκάνδαλα. Και είδες, τα πίστεψαν οι καημένοι και πιάστηκαν!
-Επίτηδες τα είπε εκείνος;
Ναι, για να τους χωρίσει από… αγάπη, ήγουν από φθόνο…
Από το βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση»
Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β’
http://www.agioritikovima.gr

«1821 - 1922 - 1974»




Διάλεξη του Πολιτειολόγου - Συγγραφέα και πρώην Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Paris VIII κ. Κώστα Ζουράρι με θέμα «1821 - 1922 - 1974», η οποία έγινε στις 23 Μαρτίου 2015 στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Ασπροπύργου.
 trelogiannis.
http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Είναι το χέρι του Θεού που σε έπλασε” (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης)



 «Και επήρε ο Θεός». Αλλά πώς εξηγείται αυτό; Εκεί στη συνέχεια λέγεται· «Κι δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο», ενώ εδώ παρουσιάζεται η δημιουργία του ανθρώ­που να γίνεται άνωθεν. Και σαν να μην έχουμε ακούσει τί­ποτε για τον άνθρωπο, η διήγηση αναφέρει: «Κι επήρε ο Θεός χώμα από τη γη, κι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο».
Γι’ αυτό το ζήτημα μερικοί ερμηνευτές έχουν ήδη παρατηρήσει, πως το μεν ρήμα «έπλασε», αναφέρεται στην κατασκευή του σώματος, ενώ το «εποίησε» στη δη­μιουργία της ψυχής. Και δεν αποκλείεται να είναι αληθι­νός ο λόγος. Γιατί όπου αναφέρεται: 
«Και δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο, σύμφωνα με την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε», χρησιμοποιείται το ρήμα «εποίησεν». Ε­κεί όμως όπου γίνεται λόγος για τη σωματική υπόσταση του ανθρώπου, θέτει το ρήμα «έπλασε». Άλλωστε αυτή τη διαφορά των όρων ποιώ και πλάθω, τη διδάσκει ο Ψαλμωδός, λέγοντας: «Τα χέρια σου με εποίησαν και με έπλασαν» (Ψαλ. 118, 73). Εποίησε, λοιπόν, τον εσωτερικό άνθρωπο, δηλαδή τη ψυχή, έπλασε δε τον εξωτερικό, δηλαδή το σώμα. Άλλωστε η πλάση ταιριάζει στη λά­σπη, ενώ η ποίηση στο κατά την εικόνα. Επομένως πλάσθηκε το σώμα, ενώ ποιήθηκε η ψυχή.
 Πιο πάνω έκαμε λόγο για τη δημιουργία της ψυχής. Τώρα μας μιλάει για τον τρόπο της διάπλασης του σώμα­τος. Λάβε υπόψη σου και αυτό το λόγο. Γιατί ο άλλος ποιός είναι; Το ότι άλλα μεν λέγονται συνοπτικά, άλλα δε μας μιλούν αναλυτικά για τον τρόπο, με τον οποίο έγι­ναν. 
Πιο πάνω, λοιπόν, λέει ότι δημιούργησε, εδώ δε και το πως δημιούργησε. Γιατί αν έλεγε απλά ότι δη­μιούργησε, θα μπορούσες να υποθέσεις, ότι δημιούργησε όπως τα κτήνη και τα θηρία και τα φυτά και το χορτάρι. Για να αποφύγεις, λοιπόν, τη συνάφεια με τα άλογα ζώα, εκθέτει η διήγησητον ιδιαίτερο τρόπο, με τον οποίο ο Θε­ός ως καλλιτέχνης σε δημιούργησε. «Πήρε ο Θεός χώμα από τη γη». Εκεί λέει ότι δημιούργησε, εδώ δε το πως δημιούργησε. Πήρε χώμα από τη γη και έπλασε τον άν­θρωπο με τα ίδια του τα χέρια.

Να θυμάσαι το πως πλάσθηκες. Να σκέπτεσαι το εργαστήρι της φύσης σου. Είναι το χέρι του Θεού που σε έπλασε. Πρόσεχε, λοιπόν, αυτό που πλάσθηκε από το Θεό, να μην μιανθεί από την πανουργία, να μην αλλοιωθεί από την αμαρτία, να μην πέσεις από το χέρι του Θεού. Εί­σαι σκεύος πλασμένο από το Θεό, δημιουργήθηκες από το Θεό. Δόξαζε το Δημιουργό. Άλλωστε δεν δημιουργήθηκες για κάποιον άλλο σκοπό, παρά μόνο για να είσαι κατάλληλο όργανο να δοξολογείς το Θεό. Γιατί κι όλος αυτός ο κόσμος είναι ένα γραμμένο βιβλίο, που εξαγγέλ­λει τη δόξα του Θεού. Διαλαλεί σε σένα, που έχεις νου, τη μυστική κι αόρατη μεγαλοπρέπεια του Θεού, ώστε με τη βοήθειά του να κατανοήσεις την αλήθεια. Αλλά να θυ­μάσαι οπωσδήποτε όσα έχουν λεχθεί.
(Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Περί κατασκευής του ανθρώπου, εκδ. Τέρτιος, σ. 329-333)

http://proskynitis.blogspot.gr/

ΤΟ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΝΕΑ ΙΜΙΑ Η ΤΟΥΡΚΙΑ; Νέα σοβαρή πρόκληση από Άγκυρα - Τούρκος ΥΠΑΜ: "Θα διεκδικήσουμε με στρατιωτικά μέσα τα 16 ελληνικά νησιά στο Αιγαίο"


Νέα θρασύτατη πρόκληση από την Τουρκία. Ο υπουργός Άμυνας της χώρας, Ισμέτ Γιλμάζ, με ομιλία του στη Βουλή έθεσε θέμα αμφισβήτησης της κυριαρχίας 16 ελληνικών νησιών στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και επεσήμανε πως η Άγκυρα θα διεκδικήσει αυτά τα νησιά ακόμη και με στρατιωτικά μέσα. Οι ισχυρισμοί Γιλμάζ έρχονται σε συνέχεια της έγερσης θέματος από το τουρκικό Ινστιτούτο, «Τουρκία -21ος αιώνας», όπως είχε αποκαλύψει το defencenet.gr και το οποίο αποτελεί το think tank της κυβέρνησης του Ρ.Τ. Ερντογάν.
 
Σε πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, όπως αναφέρει η εφημερίδα todayzaman.com στην ηλεκτρονική έκδοση της, μίλησε για αμφισβητούμενα ελληνικά νησιά κοντά στις τουρκικές ακτές και συγκεκριμένα για «αρχιπέλαγος τουρκικών νησιών». Δηλαδή, ο κ. Γιλμάζ γκριζάρισε όλο το νοτιοανατολικό Αιγαίο αμφισβητώντας το status quo των ελληνικών νησιών.
 
«Η Τουρκία συνεχίζει να απολαμβάνει την εδαφική κυριαρχία της σε μία σειρά από νησιά και νησίδες των οποίων η κυριαρχία δεν έχει από την Ελλάδα οριστικοποιηθεί», δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Άμυνας και έκανε ακόμη πιο προκλητικές αναφορές χαρακτηρίζοντας τις διεκδικήσεις της Άγκυρας με τον όρο «EGAYDAAK».
 
«Η Ελλάδα έχει μόνο εκ των πραγμάτων και  προσωρινά, κανόνα κυριαρχίας πάνω στα νησιά με την ονομασία EGAYDAAK και η διοίκηση της εκεί δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα νησιά αυτά είναι έδαφος της Τουρκικής Δημοκρατίας», είπε σε απάντησή του στους βουλευτές  της αντιπολίτευσης που αμφισβήτησαν την πολιτική του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν. 
 
Μάλιστα, όταν ένας βουλευτής τον ρώτησε αν ο τουρκικός Στρατός έχει αναστείλει τις ναυτικές περιπολίες στα 16 νησιά που αμφισβητεί η Τουρκία, δεδομένης της συνεχούς παρουσίας ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών στον αέρα και πολεμικών πλοίων στη θάλασσα, ο Ισμέτ Γιλμάζ απάντησε ότι «η Τουρκία δεν έχει σταματήσει τις εδαφικές διεκδικήσεις της στα νησιά αυτά», υποστηρίζοντας (άκουσον άκουσον) πως «έμειναν εκτός του πεδίου εφαρμογής των συνθηκών με τις οποίες δόθηκαν στην Ελλάδα σύμφωνα με τις Συνθήκες της Λωζάννης του 1923 και των Παρισίων του 1947.
 
Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας κάνει το άσπρο μαύρο προκειμένου να στηρίξει τις αστήρικτες διεκδικήσεις του και το χειρότερο είναι πως καλλιεργεί ένα κλίμα στην τουρκική Βουλή σε βάρος της Ελλάδας και της κυριαρχίας της, αφήνοντας σαφέστατα μέσα από αναφορές του να φανεί πως η Άγκυρα θα διεκδικήσει τα 16 ελληνικά νησιά και με στρατιωτικά μέσα. 
 
Αυτό, άλλωστε, δείχνει και η τουρκική προκλητική συμπεριφορά του τελευταίου διαστήματος, όπως και το πρόσφατο περιστατικό με την ΤΠΚ που έριξε άγκυρα ανατολικά του Αγαθονησίου σε μία πρωτοφανή ενέργεια η οποία δείχνει επιθετικότητα.
 
Κατά τα άλλα, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλο και κάποιους άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του Ποταμιού τους ενοχλούν τα συνθήματα των ΟΥΚάδων. Καμία δήλωση καταδίκης των τουρκικών προκλήσεων όμως δεν είδαμε. Αλλά αυτό δεν το έπραξε ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός Εξωτερικών, θα το πράξει τώρα ως υπό προθεσμία πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
 
Οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Άμυνας για την αμφισβήτηση των 16 νησιών έρχονται σε συνέχεια του τουρκικού Ινστιτούτου, «Τουρκία -21ος αιώνας» που όπως είχε αποκαλύψει προ 20ημέρου το defencenet.gr ξεκαθάριζε ότι «θα προχωρήσει άμεσα στη διεκδίκηση των απωλεσθέντων 16 νησιών του Αιγαίου τα οποία βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή».
 
Ποια είναι αυτά τα ελληνικά νησιά; Οινούσσες, Φίμενα, Φούρνοι, Αγαθονήσι, Άρκη, Φαρμακονήσι, Καλόλημνος, Πλατιά, Κυρά Παναγιά, Γυαλί, Σύρνα και τα ανήκοντα στην ανατολική Μεσόγειο νότια της Κρήτης, Γαύδος, Δία, Διονισιάδες, Γαιδουρονήσι, Κουφονήσι, τα οποία «κατέχονται παράνομα από την Ελλάδα», όπως ανέφερε ο πρόεδρος του Ινστιτούτου και στενός φίλος του Ερντογάν καθηγητής πολιτικών επιστημών Ümit Özdağ. Σημειώνεται πως το συγκεκριμένο Ινστιτούτο θεωρείται το επίσημο think takn της τουρκικής κυβέρνησης καθώς χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εξωτερικών. 
 
Οι Τούρκοι λοιπόν επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα Ιμίων (έτσι ξεκίνησε και η κρίση του 1996) διεκδικώντας ελληνικό «ζωτικό χώρο». Αυτό αποδεικνύει η συμπεριφορά τους στο Αιγαίο με στοιχεία που δείχνουν ποιοτική αναβάθμιση της προκλητικότητάς τους. Οι Έλληνες επιτελείς, ωστόσο, έχουν γνώση των κινήσεων της Τουρκίας και, όπως αναφέρουν, έχουν λάβει τα μέτρα τους ενισχύοντας την παρουσία του Ναυτικού κυρίως στο νοτιοανατολικά Αιγαίο αλλά και αυξάνοντας την ετοιμότητα μονάδων της Πολεμικής Αεροπορίας.
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΥΠΕΡΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΙΣΜΙΚ

1427150208350Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Με μια μεγαλόπρεπη τελετή που ετοιμάζουν οι Τούρκοι για την ερχόμενη εβδομάδα το νέο υπερσύγχρονο τουρκικό πλοίο Σισμίκ, με την ονομασία Turkuaz, θα εισέρθει για πρώτη φορά στα θαλάσσια ύδατα. Όπως αναφέρεται στην τελετή αυτή θα παραβρεθεί ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου και ο υπουργός Ενέργειας της Τουρκιάς, Taner Yıldız.
Το Turkuaz θα εισέρθει στην θάλασσα με πολύ φιλόδοξα τουρκικά σχέδια που αναμένονται να προκαλέσουν την ελληνική πλευρά. Όπως έγινε γνωστό τα πεδία έρευνας του νέου τουρκικού Σισμίκ για ανεύρεση ενεργειακών κοιτασμάτων, σε πρώτη φάση θα είναι η Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και η ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή περιοχές που στο παρελθόν οι Τούρκοι προκάλεσαν μεγάλη ένταση φέρνοντας τις δυο χώρες ακόμα και στο χείλος της πολεμικής αναμέτρησης.
Σύμφωνα με τα τουρκικά δημοσιεύματα που δείχνουν και τις τουρκικές προθέσεις, το Turkuaz θα έχει την πλήρη στρατιωτική κάλυψη καθώς θα το συνοδεύουν πολεμικά πλοία του τουρκικού στόλου ενώ θα διαθέτει και εδική πίστα προσγείωσης ελικοπτέρων. Παράλληλα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη θα παρακολουθούν τις κινήσεις του νέου τουρκικού Σισμίκ για να αποτρέψουν κάθε παρενόχληση από… ξένες δυνάμεις. Το πλοίο είναι εξοπλισμένο με τα τελευταία συστήματα ηλεκτρονικών ερευνών τα οποία είναι παραγωγής των τουρκικών πολεμικών βιομηχανιών και τα φιλόδοξα σχέδια των Τούρκων προβλέπουν να διεξάγει έρευνες και σε απομακρυσμένες περιοχές. Το πλήρωμα του πλοίου θα αποτελείται από ειδικά εκπαιδευμένους Τούρκους επιστήμονες, καθώς και κομάντος που θα το προστατεύουν από κάθε ξένη… επιβουλή που θα προσπαθήσει να εμποδίσει το επιστημονικό του έργο.
Όπως φαίνεται πολύ σύντομα θα έχουμε καινούργιες «ιστορίες» με το νέο αυτό τουρκικό ερευνητικό σκάφος, η εξέλιξη των οποίων θα εξαρτηθεί από το μέχρι που θα επιδιώξουν να το πάνε οι Τούρκοι και φυσικά από το ποιας φύσεως θα είναι η ελληνική αντίδραση στις ενδεχόμενες παραβιάσεις των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο.
Ίδωμεν!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

27 Μαρτίου Εορτάζει 16 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα. Σύναξη της Παναγίας της Θεοσκέπαστης στην Άνδρο.



Κάτασπρη και μεγαλόπρεπη υψώνεται κοντά στο όμορφο λιμάνι η Εκκλησιά της Παναγίας της Θεοσκέπαστης, που γιορτάζει του Ακαθίστου Ύμνου.

Σύμφωνα με την παράδοση ένα φουρτουνιασμένο βράδυ η εικόνα της Παναγίας ερχόταν από το πέλαγος προς την ακρογιαλιά με ένα παράξενο φώς. Άνθρωποι του νησιού ακολούθησαν το φώς που τους οδήγησε σε μια μικρή σπηλιά. Έκπληκτοι, μέσα στην σπηλιά, πάνω σε φύκια, είδαν την εικόνα της Παναγίας. Την προσκύνησαν και την μετέφεραν στο παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου. Την άλλη μέρα όμως η εικόνα γύρισε στην σπηλιά της! Έτσι, οι νησιώτες αποφάσισαν να χτίσουν Ναό πάνω από την σπηλιά. Οι εργασίες για την ανέγερση του ναού έγιναν με γοργούς ρυθμούς και η Εκκλησιά ήταν σχεδόν έτοιμη σε ελάχιστο χρόνο. Έλειπε όμως η σκεπή, γιατί δεν υπήρχε ξυλεία. Η ίδια η Παναγία φρόντισε γι’ αυτό.

Ένα καράβι φορτωμένο με ξυλεία κινδύνευσε ανοιχτά στο πέλαγος έξω από την Άνδρο. Ο καπετάνιος μαζί με τους ναυτικούς παρακαλούσαν την Παναγία να τους σώσει από τον επικείμενο κίνδυνο. Φωτισμένος ο καραβοκύρης έριξε την ξυλεία στη θάλασσα. Έτσι το πλοίο σώθηκε. Η ξυλεία σιγά σιγά βγήκε στην ακτή κοντά στην σπηλιά, για να σκεπάσουν οι μάστορες την ξεσκέπαστη Εκκλησία. Επειδή η ξυλεία βρέθηκε αναπάντεχα και μάλιστα στην ώρα της, πραγματικά θεόσταλτη, η Εκκλησία της Παναγίας ονομάστηκε «Θεοσκέπαστη». Ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Σύρου.
http://www.saint.gr/3452/saint.aspx


https://www.facebook.com/monastiriaka?fref=photo

Turkish official teasing starving Armenian children by showing bread, 1915



https://www.facebook.com/mwoerl?fref=photo

"Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας." Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.




Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό τη νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

http://trelogiannis.blogspot.gr/

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ (9) --ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ


Hans Urs Von Balthasar
Είμαστε καλά ή τά παίξαμε εντελώς; 
Η μείωση σε μυστήριο (la reductio in mysterium) γίνεται και στις δύο τοποθετήσεις. Γίνεται φανερή και με τον πιο καθαρό τρόπο [πειστικό και αυτονόητο, λογικό. Αυτό σημαίνει σήμερα, με την θεληματική επιβίωση του ΕΓΩ, η κάθαρση] με την αμηχανία που υπάρχει αναφορικά με μία κάποια πειστική αναπαράσταση της προόδου του Αγίου πνεύματος. Στο Ελληνικό μοντέλλο αυτό φανερώνεται με αυξανόμενο τρόπο, καθώς όλο καί πιο πολύ, το διά του Υιού, λιγοστεύει συνεχώς, από την ενεργητική συμμετοχή με την οποία ξεκίνησε και γίνεται καθαρή παθητικότης [ένας δίαυλος]. Καθότι στο τέλος –για να αποσιωπήσουμε όλες τις άλλες απόψεις οι οποίες δεν συγκλίνουν με την αποκάλυψη της Κ.Δ.– παρουσιάζεται μια εικόνα του θεού η οποία εσωτερικά δεν έχει πλέον καμμία «μορφή» (Gestalt). Πόσο τιμά όμως αυτό έναν θεό πατέρα, από τον οποίο απορρέουν δύο διαφορετικές υποστάσεις[το ομοούσιο έχει ήδη καταργηθεί]: από το ένα μέρος ένας Υιός και από το άλλο ένα Πνεύμα, χωρίς δικό του όνομα, των οποίων η αμοιβαία σχέση δεν μπορεί να φανερωθεί με την σημασία τής ενυποστάτου τριαδικότητος, παρά μόνον με την βοήθεια οικονομικών καταστάσεων;  [η ύπαρξη των υποστάσεων δεν είναι ταυτόχρονη και δεύτερον σαν ενυπόστατος η Τριάδα είναι υποχρεωμένη να δημιουργήσει, διότι αυτή είναι η ουσία τού ενυπόστατου, είναι εν' δυνάμει καί πρέπει νά γίνει ενεργεία, σάν τό δέον τού Κάντ, καταλήγοντας ξανά στην αιωνιότητα της κτίσεως, του κόσμου, και στην κατάργηση της εκ του μηδενός δημιουργίας. Γι’ αυτό αφού σώθηκε ο ολόκληρος άνθρωπος, ο οποίος διέθετε ήδη αθάνατο ψυχή, δηλαδή σώθηκε και το σώμα του, καί μπορεί να καθαρθεί και να συμμετέχει στην θεότητα, τώρα ο σαν-θεός άνθρωπος, καλείται να σώσει τον ήδη αιώνιο  κόσμο, προσδίδοντάς του και την εν' δυνάμει αθανασία]. Μέχρι ποίου σημείου ένα τέτοιο ενυπόστατο σχήμα αξίζει ακόμη την λέξη «αγάπη», την οποία αποδίδει στον τριαδικό θεό η Κ.Δ.;
Η Αχίλλειος πτέρνα του Δυτικού μοντέλλου όμως θα μπορούσε να βρίσκεται στην αδιανόητη έννοια πως από «δύο», τον πατέρα και τον Υιό, «που εκπορεύουν το πνεύμα μ’ έναν άρρητο τρόπο», «αυτό προοδεύει μ’ έναν θαυμαστό τρόπο»(Άνσελμος), και πως, όπως είχε ήδη πει ο Αυγουστίνος, ο «πατήρ και ο Υιός είναι η Αρχή του πνεύματος, δεν είναι δύο αρχές» αλλά σχετικά με το Άγιο πνεύμα είναι μία Αρχή, «relative ad spiritum sanctum unum principium»(Περί Τριάδος V 14, 15), κάτι που διατηρήθηκε μέσω παπικών εντολών και συνόδων, ώσπου, ο Ακινάτης, να λάβει θέση στο πρόβλημα, αναρωτώμενος μήπως αυτό το γεγονός, στο οποίο δεν υπάρχει καμμία σχετική αντίθεση των προσώπων, είναι η κοινή Φύση [των δύο] και όχι τα δύο πρόσωπα που πραγματοποιούν το πνεύμα. Δεν υφίσταται λέει καμμία αντίρρηση ενάντια στο γεγονός πως δύο υπο-τιθέμενα έχουν μια κοινή ιδιότητα, καθόσον διαθέτουν μια ταυτόσημη φύση. Εάν κυττάξουμε αντίστροφα στα υπο-τιθέμενα τής εκπορεύσεως, τότε το Άγιο πνεύμα προοδεύει από τον Πατέρα και από τον Υιό καθόσον είναι περισσότερο η αγάπη των δύο, «προοδεύει δηλ. από αυτούς σαν αγάπη που ενώνει τους δύο» (S. Th. I 36 4 ad. 1). [Γιατί να ενώνει τα όμοια; Τί χρειάζονται την ένωση τα ταυτόσημα; Εδώ είδε καλύτερα το κενό ο Χέγκελ και είπε πως το πνεύμα ενώνει τα αντίθετα, τα έτερα, και τα συνθέτει. Δεν ξέρουν τι λένε οι άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνουν ότι μιλάνε για Γάμο, για Ιερό Γάμο μέσα στην Αγία Τριάδα, ότι αποδίδουν την Γέννηση και στο Άγιο πνεύμα, ότι δεν βρίσκονται και τόσο μακρυά από τον τόκο εν καλώ του Πλάτωνος, ή από την σκέψη της σκέψης του Αριστοτέλη. Δεν καταλαβαίνουν ότι η λογική είναι ανόητη. Δεν είναι ΝΟΥΣ;].
Εδώ σ΄αυτό το σημείο ο Φώτιος είχε εκφράσει τις αμφιβολίες του, παρότι τυπικές, για να πούμε την αλήθεια. Σ’ αυτή την περίπτωση, λέει, εάν δεχθούμε πως ο Υιός συνεκπορεύει το πνεύμα, τότε θα είχε θέση στην υπόσταση του Πατρός, θα ήταν μέρος της υποστάσεώς του, ή επίσης, εάν ο Πατήρ εκπορεύει το πνεύμα βάσει της ουσίας του, όχι μόνον ο Υιός θα λάμβανε μέρος στην πρόοδο του πνεύματος, αλλά και αυτό το ίδιο το πνεύμα θα είχε συμμετοχή στην ανάδυση του δικού του τρόπου υπάρξεως (Περί του Αγίου Πνεύματος Μυσταγωγία, 16-17, P.G. 102).
[Δεν καταλαβαίνει ο Γερμανός πως το επιχείρημα του Μ. Φωτίου στηρίζεται στο γεγονός πως οι υποστάσεις είναι ακοινώνητες. Δεν ανήκουν στα κοινά της Αγίας Τριάδος].

Αυτές οι τυπικές αντιρρήσεις δεν μπορούν να αποδυναμώσουν παρά μόνο με την αναφορά μας σε δύο αλήθειες: πρώτα απ’ όλα λόγω της δυσκολίας και της αδυναμίας να εφαρμόσουμε την έννοια του «προσώπου» με μονοσήμαντο τρόπο στις θείες υποστάσεις, ακόμη δε περισσότερο που μ’ αυτόν τον τρόπο δυσκολευόμαστε και στην εννοιολόγηση της υπάρξεως στην κτίση του τριαδικού μυστηρίου και δεύτερον λόγω του ονόματος «αγάπη» που δόθηκε από τον Ιωάννη στον θεό (1 Ιωαν. 4, 8-16), το οποίο προϋποθέτει μια πολλαπλότητα, εάν όχι αριθμητική [εννοεί την ουσία του θεού με τον όρο αγάπη, κάτι που δεν δέχεται η ορθοδοξία], οπωσδήποτε όμως υπερβατική, εάν η καθαρή αυτοαγάπη πρέπει να ξεπεραστεί σε έλεος (caritas), στην αγάπη προς τον πλησίον. [Την σημερινή ετερότητα του Ζηζιούλα. Η αγάπη είναι ενέργεια του Θεού,  δεν αφορά την Ουσία ούτε την Υπόσταση του Πατρός καθαυτή]. Αυτή η αγάπη εξάλλου είναι η πιο υψηλή τελειότης την οποία δημιούργησε ο θεός, η μόνη που του ταιριάζει στον ύψιστο βαθμό. [Συνεχίζουν να ταυτίζουν οικονομία και θεολογία].  
Αντιθέτως το δυτικό δόγμα από τον Αυγουστίνο και έπειτα στριφογυρίζει διαρκώς γύρω από αυτή την κεντρική ιδέα. Εξάλλου ότι το πνεύμα περιέχεται και είναι ταυτοχρόνως φρούτο της αιωνίου αγάπης είναι μια ιδέα με την οποία είναι γεμάτη η Κ.Δ. [Ταυτίζοντας πλέον το πνεύμα του Κυρίου με το Άγιο Πνεύμα].

Η επαγωγή, από την ενότητα του Υιού και του Πνεύματος στην Οικονομία, και μάλιστα κάτω από την οπτική γωνία της αγάπης, υποχρεώνει τον Καρλ Μπαρτ να συνθέσει την αποφασιστική του απόδειξη για την ανάγκη αγκυροβολήσεως (ας πούμε) αυτής της ενότητος (και μ’ αυτόν τον τρόπο του Φιλιόκβε) στην ενυπάρχουσα Τριάδα [ταυτίζοντας οικονομία και θεολογία, ενώ κατηγορούν τους Έλληνες ότι προβάλλουν τα της οικονομίας στην θεολογία. Αποδεικνύοντας τον Γερμανικό Ιδεαλισμό της ταυτότητος σαν πηγή της θεολογίας τους], παρά την υποψία που γεννήθηκε εναντίον του, ότι ο τρόπος που εκφράζεται, (τουλάχιστον στο KD I/1), πλησιάζει πολύ τον τροπισμό (μονταλισμό). Οδηγώντας τον W. Kasper να μιλήσει για τις υποστάσεις σαν υφιστάμενους τρόπους.
Η καθολική θεολογία κινείται από πάντοτε στους δρόμους της αγάπης. Γι’ αυτό και η αγάπη ή η ιδέα της αγάπης πιο σωστά, με την χριστιανική της σημασία είναι με τον πιο βαθύ τρόπο ένας προσδιορισμός για την ολοκλήρωση κάθε προσωπικού όντος, διότι ο θεός, το υπερπρόσωπο και το καταγωγικό πρόσωπο, είναι αγάπη. Γι’ αυτόν τον λόγο το Φιλιόκβε ξεκαθαρίζει πως η γέννηση του Υιού σαν Λόγου του Πατρός (στον οποίο αντιστοιχεί η απάντηση) οδηγεί σε μία αφομοίωση και κοινωνία ανάμεσα στον Πατέρα και τον Υιό, που ολοκληρώνεται στην αμοιβαία αγάπη. Γι’ αυτό και το Άγιο πνεύμα από πάντοτε χαρακτηρίστηκε σαν ο δεσμός της αγάπης ανάμεσα στον Πατέρα και τον Υιό. [Δεν υπάρχει λοιπόν η υπόσταση του Αγίου πνεύματος ούτε σαν σχέση, όπως την φαντάστηκε ο Αυγουστίνος. Είναι ένας δεσμός. Ο ΔΕΣΜΟΣ. Που αναλόγως δεσμεύει και τους ανθρώπους με όρκους αιωνίου αγάπης. Όπως τυπώνονται στην καθολική τελετή του γάμου. Σήμερα πρέπει να προσαρμόσουν αυτόν τον δεσμό στην χημική σχέση που ενώνει τους ανθρώπους με τα δεσμά της ανάγκης. Ισχυρίζονται οι Λατίνοι πως η θεολογία τους είναι πιστή στην αποκάλυψη. Η ερμηνεία όμως της αποκαλύψεως δεν γίνεται αναλόγως της ανθρώπινης βιοτής; Ούτε ο Υιός όμως υπάρχει. Διότι αφομοιώνεται από την αγάπη του Πατρός. ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ. Η Αγία Τριάδα ερμηνεύεται στο κρίσιμο σημείο της, με τον Μυστικισμό του Άσματος Ασμάτων. Όπως τον δίδαξε ο Ωριγένης. Με καταστροφικές συνέπειες, που μόνον σήμερα αρχίζουμε να βλέπουμε, διότι ο δεσμός και η σχέση επικράτησαν της Φύσεως και επιβλήθηκαν με τον Νόμο στην ανθρωπότητα και οι παρά φύσιν σχέσεις σαν νόμιμες].

Σε αυτόν τον δρόμο κάθε θεία υπόσταση διαθέτει το δικό της άλυτο Μυστήριο. Ο Πατήρ ο οποίος μπορεί να είναι ολοκληρωτικώς αυτοπροσφορά (ΣΧΕΣΗ) και παρ’ όλα αυτά είναι ένας που δίνεται. Ο Υιός ο οποίος σαν Λόγος που απαντά (ανταποκρίνεται) με την αφοσίωσή του στον Πατέρα [σαν τον πρεσβύτερο λοιπόν ο Υιός, ο οποίος φεύγει, ενσαρκώνεται και απαιτεί από τον πατέρα να τον δοξάσει, διότι θυσιάστηκε στην υπακοή. Εγώ τέλειωσα λέει πατέρα, σου απέδειξα την αφοσίωσή μου, τώρα δόξασέ με. Μιλάμε για τον δεύτερο Υιό της παραβολής του ασώτου. Από αυτόν τον Υιό αντλείται και η σύγχρονη ανθρωπολογία. Όπως ομολόγησε και ο Ράμφος: με τους λογισμούς σκεπτόμαστε και με τις φαντασιώσεις θεολογούμε. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος σαν εμάς. Κατέστησε αθάνατη την αμαρτία και επιτέλους ο Αδάμ, σαν νέος αδάμ, έφαγε και τον δεύτερο καρπό, στο κέντρο του παραδείσου, που του έλειπε από την συλλογή. Ας έχουμε Ειρήνη λοιπόν με τον πατέρα μας τον Σατανά. Ολοκληρώσαμε το σχέδιο του], μπορεί να συμμετάσχει στην δύναμή του η οποία δημιούργησε τον κόσμο, στην δύναμη καταγωγής με έναν τέτοιο τρόπο ώστε αυτός μαζί μ’ αυτή την δύναμη μπορεί να είναι όχι μόνον  η αγάπη, αλλά μπορεί και να παράγει αυτόν τον τρόπο. [Έτσι λοιπόν ο τύπος ενθρονίζεται. Η ευγένεια θεωρείται πολιτισμός και αγάπη. Παίρνει την θέση τής αλήθειας. Η υποκρισία. Η σύγχρονη τριάδα: η σχέση, ο δεσμός της αγάπης, ο τρόπος! Τραγουδήσαμε τον τρόπο που αγαπάμε. Σήμερα ο τύπος ολοκληρώνεται. Μας αρέσει ο τρόπος που ψευδόμαστε].
Το πνεύμα, το οποίο μπορεί να είναι τόσο η υπέρτατη, θεία, κύρια ελευθερία, όπως και ψύχραιμο και ανιδιοτελές, είναι εκεί, για τον πατέρα και τον Υιό [room service]. Όλα αυτά τα μυστήρια είναι στον Ιησού Χριστό και δεν είναι ορατά αλλά δοσμένα με την μίμηση. Αυτός είναι ένας αληθινός «αποφατισμός» και μια τέτοια θεολογία είναι επίσης, όπως είναι σωστό, δοξολογία!
[Φοβούμαστε πως αυτή η αγάπη μεταξύ του Πατρός και του Υιού θα χρησιμοποιηθεί αργά ή γρήγορα για να στηρίξει θεολογικά και να συμπεριλάβει στην θέωση και την αφύσικη σχέση που επιβάλλεται σιγά-σιγά δια νόμου. Ολοκληρώνοντας το όραμα του Εωσφόρου, κάνοντας δηλαδή τον άνδρα γυναίκα και την γυναίκα άνδρα].

ΤΕΛΟΣ

Σχόλιο: Όπως είναι εύκολο να κατανοήσουμε η παραβολή του Ασώτου απηχεί και το δράμα του Άβελ και του Κάιν. Η οποία φανερώνεται επίσης στον δραματικό ρόλο του Ιούδα στην οικονομία της Σωτηρίας μας. Η προδοσία του Ιούδα, οδήγησε στην καταδίκη και στον θάνατο τον Κυριό μας. Σήμερα το δράμα αυτό επαναλαμβάνεται από τον Οικουμενισμό και την προδοσία των Ορθοδόξων. Σαν συνέπεια δε της ενώσεως με τους Μωαμεθανούς, την οποία παρακολουθούμε ήδη, θα είναι η θανάτωση όλων των αληθινών Χριστιανών, όλων  εκείνων στους οποίους ο Χριστός ευδόκησε. Θα επιβιώσουν μόνον οι προτεστάντες της Βιβλικής Επιστήμης, οι οποίοι χειρίζονται ήδη την Γραφή, σαν Κοράνιο, που χρήζει ερμηνείας. Όσον αφορά τώρα το διάσημο " πρόσωπο", είναι φανερό πως σαν πρόσωπο εννοούν την προσωπικότητα. Δηλαδή θεολογικά κηρύττουν ότι ο ενσαρκωθείς θεός έγινε σαν εμάς. Δεν εγεννήθη θεωμένος, δια της Θεοτόκου.Προσέλαβε και τα πάθη τού ανθρώπου. Γι’ αυτό προωθείται και ο Καζαντζάκης. Τα οποία πάθη αθανάτισε, έσωσε. Όταν ο Ζηζιούλας δηλώνει πως ο Άγιος είναι πρόσωπο, εννοεί τον Επίσκοπο. Και όταν προπαγανδίζει τον άλλον, εννοεί αυτόν που ζει με τα διαβλητά πάθη, χωρίς την ανάγκη Μετανοίας. Σήμερα η Εκκλησία είναι σε θέση, με την Χάρη των θεσμών της, και την άφεση των αμαρτιών, τα σύγχρονα συγχωροχάρτια του εξομολογητηρίου, να σώσει και τον άλλον. Επειδή έκανε χρήση της ελευθερίας του για να διαλέξει την ανυπακοή στον θεό. Και αφού ο θεός και το Άγιο πνεύμα είναι ελευθερία, δικαιούται και αυτός ο άλλος της θεώσεως.


Αμέθυστος

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Άγιος Πορφύριος: ''Ο αμαρτωλός που μετανοεί κι εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του''

Κάποια βραδιά είχαμε συγκεντρωθεί μια ομάδα μαζί με έναν Αγιορείτη. Νύχτωσε. Ο καιρός ήταν ανταριασμένος και απειλητικός. Όμως, κοντά στο Γέροντα και για όσους ακόμη δεν ήταν μαθημένοι στη σκοτεινή νύχτα της φύσης, δεν ταραζότανε η γαλήνη.
Ο Γέροντας μιλούσε για τη διαφορά της ταπεινοφροσύνης από το πλέγμα της κατωτερότητας. Ο ταπεινός, έλεγε, δεν είναι μια προσωπικότητα διαλυμένη. Έχει συνείδηση της κατάστασής του, αλλά δεν έχει χάσει το κέντρο της προσωπικότητάς του. Ξέρει την αμαρτωλότητά του, την μικρότητά του και δέχεται τις παρατηρήσεις του πνευματικού του ,των αδελφών του. Λυπάται, αλλά δεν απελπίζεται. Θλίβεται, αλλά δεν εξουθενώνεται και δεν οργίζεται.
Ο κυριευμένος από το πλέγμα της κατωτερότητας, εξωτερικά και στην αρχή, μοιάζει με τον ταπεινό. Αν όμως, λίγο τον θίξεις ή και τον συμβουλεύσεις, τότε το αρρωστημένο εγώ εξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι αυτή τη λίγη ειρήνη που έχει. Το ίδιο, έλεγε, συμβαίνει και με τον παθολογικά μελαγχολικό σε σχέση με το μετανοούντα αμαρτωλό. «Ο μελαγχολικός περιστρέφεται κι ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο.
Ο αμαρτωλός ,που μετανοεί κι εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του. Αυτό το μεγάλο έχει η πίστη μας: τον εξομολόγο, τον πνευματικό. Έτσι και το πεις στο Γέροντα, κι έλαβες τη συγχώρηση, μη γυρνάς πίσω». Αυτό το τόνιζε πολύ . Να μην ξαναγυρνά κανείς στα προηγούμενα, αλλά να προχωρά. Πόσους αιχμαλωτισμένους στη μαύρη χώρα της απελπισίας δεν είχε σώσει την έσχατη ώρα τραβώντας τους με τη δύναμη της παρρησίας του στο Θεό!
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας Εἰς τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας


Ἀπό: Νικολάου Καβάσιλα,
Ἡ Θεομήτωρ (Τρεῖς Θεομητορικὲς Ὁμιλίες),
κείμενο, μετάφραση, εἰσαγωγή, σχόλια:
Παν. Νέλλας, Σειρὰ «Ἐπὶ τὰς Πηγάς»,
ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας ©, Ἀθῆναι 1995.

Αποτέλεσμα εικόνας για νικόλαος καβάσιλαςἘὰν πρέπει κάποτε νὰ χαίρῃ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ σκιρτᾶ καὶ νὰ ψάλλῃ μὲ εὐφροσύνη, ἐὰν ὑπάρχῃ μιὰ περίοδος ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ λεχθῇ ὅ,τι ὑπάρχει πιὸ μεγάλο καὶ πιὸ λαμπρὸ καὶ ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ποθῇ νὰ ἔχῃ ὅσο τὸ δυνατὸν εὐρύτερη σχέση, ὡραιότερη ἔκφραση καὶ δυνατώτερο λόγο, γιὰ νὰ ὑμνήσῃ τὰ μεγαλεῖα της, δὲν βλέπω ποιὰ ἄλλη μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτή, ἂν ὄχι ἡ σημερινὴ γιορτή. Γιατὶ σὰν σήμερα ἔφθασε στὴ γῆ Ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἀναγγέλλοντας τὴν ἀπαρχὴ ὅλων τῶν καλῶν. Σήμερα ὁ οὐρανὸς μεγαλύνεται. Σήμερα ἡ γῆ ἀγάλλεται. Σήμερα ὁλόκληρη ἡ κτίση χαίρει. Καὶ δὲν μένει ἔξω ἀπὸ τὴ γιορτὴ οὔτε Αὐτὸς ποὺ κρατεῖ στὰ χέρια Του τὸν οὐρανό. Γιατὶ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα εἶναι ἕνα πραγματικὸ πανηγύρι. Ὅλοι συναντιοῦνται σ᾿ αὐτό, στὴν ἴδια χαρά. Ὅλοι ζοῦν καὶ δίνουν καὶ σ᾿ ἐμᾶς τὴν ἴδια εὐφροσύνη: Ὁ Δημιουργός, τὰ δημιουργήματα ὅλα, ἡ ἴδια ἡ μητέρα τοῦ Δημιουργοῦ ποὺ τοῦ πρόσφερε τὴ φύση μας καὶ τὸν ἔκαμε ἔτσι κοινωνὸ στὶς χαρμόσυνες συνάξεις καὶ τὶς γιορτές μας. Χαίρει πρὶν ἀπ᾿ ὅλους ὁ Δημιουργός. Γιατὶ εἶναι βέβαια εὐεργέτης κι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ἔχει σὰν ἔργο Του τὴν εὐεργεσία. Ποτέ Του δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε καὶ δὲν ξέρει ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ προσφέρῃ καὶ νὰ εὐεργετῇ. Σήμερα ὅμως, χωρὶς νὰ σταματήσῃ τὸ σωτήριο ἔργο Του, περνᾶ στὴ δεύτερη θέση, ἔρχεται ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς ποὺ εὐεργετοῦνται. Καὶ δὲν χαίρεται τόσο γιὰ τὶς μεγάλες δωρεὲς ποὺ χάρισε Αὐτὸς στὴν κτίση καὶ ποὺ τὸν ἀποδεικνύονν γενναιόδωρο, ὅσο γιὰ τὰ μικρὰ ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τοὺς εὐεργετημένους, γιατὶ ἔτσι φανερώνεται ὅτι εἶναι φιλάνθρωπος. Καὶ θεωρεῖ ὅτι τὸν δοξάζουν ὄχι μόνο ἐκεῖνα ποὺ ὁ ἴδιος ἔδωσε στοὺς φτωχοὺς δούλους, ἀλλὰ κι ὅσα oι φτωχοί του χάρισαν. Γιατὶ ἂν καὶ διάλεξε ἀπὸ τὴ θεία δόξα τὴν κένωση καὶ καταδέχθηχε νὰ πάρῃ σὰν δῶρο ἀπὸ μᾶς τὴν ἀνθρώπινη φτώχεια, ὁ πλοῦτος Του ἔμεινε ἀναλλοίωτος καὶ μετέτρεψε πάνω του τὸ δῶρο μας σὲ κόσμημα καὶ βασιλεία.
Γιὰ τὴν κτίση πάλι -καὶ λέγοντας κτίση ἐννοῶ ὄχι μόνο τὴν ὁρατή, ἀλλὰ κι ἐκείνη ποὺ ξεπερνᾶ τὸ ἀνθρώπινο μάτι- τί θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσῃ μεγαλύτερη ἀφορμὴ εὐφροσύνης ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι βλέπει τὸ Δημιουργό της νὰ ἔρχεται μέσα της καὶ τὸν Κύριο τῶν ὅλων νὰ παίρνῃ θέση ἀνάμεσα στοὺς δούλους; Κι αὐτὸ ὄχι ἀπογυμνώνοντας τὸν ἑαυτό Του ἀπὸ τὴν ἐξουσία Του, ἀλλὰ προσλαμβάνοντας τὸ δοῦλο, ὄχι ἀποβάλλοντας τὸν πλοῦτο, ἀλλὰ μεταδίδοντάς τον στὸ φτωχό, ὄχι ξεπέφτοντας ἀπὸ τὰ ὕψη Του, ἀλλὰ ἐξυψώνοντας τὸν ταπεινό.
Ἀλλὰ χαίρει καὶ ἡ Παρθένος, χάρις στὴν ὁποία ὅλες αὐτὲς oι δωρεὲς δόθηκαν στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ χαίρει γιὰ πέντε λόγους. Πρὶν ἀπ᾿ ὅλα σὰν ἄνθρωπος, ποὺ συμμετέχει, ὅπως ὅλοι, στὰ κοινὰ ἀγαθά. Χαίρει ὅμως καὶ γιατὶ oι δωρεὲς δόθηκαν σ᾿ Αὐτὴ καὶ πρὶν καὶ ἀφθονώτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, κι ἀκόμη περισσότερο, γιατὶ Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ oἱ δωρεὲς αὐτὲς δόθηκαν σ᾿ ὅλους. Ὁ πέμπτος ὅμως καὶ μεγαλύτερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο χαίρει ἡ Παρθένος εἶναι ὅτι ὄχι ἁπλῶς διὰ μέσου αὐτῆς ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια, χάρις σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ γνώρισε καὶ προεῖδε, ἔφερε τὴν ἀνάσταση στοὺς ἀνθρώπους.
2. Γιατὶ ἡ Παρθένος δὲν εἶναι ὅπως ἡ γῆ ποὺ συνετέλεσε μέν, ἀλλὰ δὲν ἔκαμε ὅμως ἡ ἴδια τίποτε στὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ χρησιμοποιήθηκε σὰν ἁπλὴ ὕλη ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ καὶ ἁπλῶς «ἔγινε» χωρὶς νὰ «πράξῃ» τίποτε. Ἡ Παρθένος πραγματοποίησε ἡ ἴδια μέσα της καὶ πρόσφερε στὸ Θεὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ προσείλκυσαν τὸν Τεχνίτη στὴ γῆ, ποὺ παρακίνησαν τὸ δημιουργικὸ χέρι. Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτά; Βίος πανάμωμος, ζωὴ πάναγνη, ἄρνηση κάθε κακίας, ἄσκηση ὅλων τῶν ἀρετῶν, ψυχὴ ἀπὸ τὸ φῶς καθαρώτερη, σῶμα ἐντελῶς πνευματικό, λαμπρότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο, ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καθαρώτερο, ἀπὸ τοὺς χερουβικοὺς θρόνους ἱερώτερο. Φτερούγισμα νοῦ, ποὺ δὲν δειλιάζει μπρὸς σὲ κανένα ὕψος, ποὺ ξεπερνᾶ ἀκόμη καὶ τὰ φτερὰ τῶν Ἀγγέλων. Θεῖος ἔρως, ποὺ ἀπορρόφησε καὶ ἀφομοίωσε κάθε ἄλλη ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς. Κτῆμα τοῦ Θεοῦ, ἕνωση μὲ τὸ Θεὸ ποὺ δὲν χωράει σὲ καμμιὰ ἀνθρώπινη σκέψη.
Ἔτσι, ἔχοντας στολίσει μὲ τέτοιο κάλλος καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή Της, κατορθώνει νὰ ἑλκύσῃ ἐπάνω της τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Ἀνέδειξε, χάρις στὴ δική Της ὡραιότητα, ὡραία τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη φύση. Καὶ κατέκτησε τὸν ἀπαθῆ. Καὶ ἔγινε ἄνθρωπος ἐξ αἰτίας τῆς Παρθένου Ἐκεῖνος ποὺ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ἦταν στοὺς ἀνθρώπους μισητός.
3. Καὶ τὸ «μεσότοιχον τῆς ἔχθρας» καὶ ὁ «φραγμὸς» δὲν εἶχαν γιὰ τὴν Παρθένο καμμιὰ ἰσχύ, ἀλλὰ κάθετι ποὺ χώριζε τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὸ Θεὸ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἴδια εἶχε καταργηθῆ. Ἔτσι καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν κοινὴ καταλλαγὴ εἶχε συναφθῆ ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ τὴν Παρθένο μόνη εἰρήνη. Ἀκόμη περισσότερο, δὲν χρειάσθηκε ποτὲ νὰ προσφέρῃ ἐκείνη σπονδὲς εἰρήνης καὶ συμφιλιώσεως, μιὰ καὶ στεκόταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὴν κορυφὴ τοῦ χοροῦ τῶν φίλων. Ὅλα αὐτὰ πραγματοποιήθηκαν γιὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ ὑπῆρξε πρὶν ἀπὸ τὸν Παράκλητο, «παράκλητος ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς τὸν Θεόν», γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ἔκφραση τοῦ Παύλου, ὑψώνοντας πρὸς Αὐτὸν γιὰ χάρη τῶν ἀνθρώπων ὄχι τὰ χέρια Της, ἀλλά, ἀντὶ γιὰ ἄλλη ἱκεσία, τὴν ἴδια τὴ ζωή Της. Κι ἔφθασε ἡ ἀρετὴ μιᾶς ψυχῆς νὰ σταματήσῃ τὴν κακία τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν αἰώνων. Ὅπως ἡ Κιβωτὸς ποὺ ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο κατὰ τὸ κοινὸ ναυάγιο τῆς οἰκουμένης δὲν ἔλαβε ἡ ἴδια μέρος στὶς συμφορὲς καὶ διέσωσε στὸ γένος τὴ δυνατότητα νὰ συνεχισθῇ, τὸ ἴδιο συνέβηκε καὶ μὲ τὴν Παρθένο. Διατήρησε πάντοτε τὴ σκέψη Της τόσο ἄθικτη καὶ ἱερή, σὰν νὰ μὴν εἶχε ἀποτολμηθῇ ποτὲ στὴ γῆ καμμιὰ ἁμαρτία, σὰν νὰ ἦταν ὅλοι συνεπεῖς σ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε, σὰν νὰ ἔμεναν ὅλοι ἀκόμα στὴν ἑστία τοῦ Παραδείσου. Οὔτε καν αἰσθάνθηκε, πράγματι, τὴν κακία ποὺ ξεχύθηκε σ᾿ ὅλη τὴν γῆ. Καὶ ὁ κατακλυσμὸς τῆς ἁμαρτίας ποὺ ξαπλώθηκε παντοῦ κι ἔκλεισε τὸν οὐρανὸ κι ἄνοιξε τὸν Ἅδη κι ἔβαλε σὲ πόλεμο τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ κι ἔδιωξε ἀπὸ τὴ γῆ τὸν Ἀγαθό, φέρνοντας στὴ θέση του τὸν Πονηρό, δὲν κατάφερε οὔτε στὸ παραμικρὸ νὰ θίξῃ τὴ μακαρία Παρθένο. Ἀλλ᾿ ἐνῷ κυριάρχησε σ᾿ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη κι ἔσεισε καὶ συντάραξε καὶ γκρέμισε τὰ πάντα, νικήθηκε ἀπὸ ἕνα μόνο λογισμό, ἀπὸ μιὰ ψυχή. Καὶ δὲν νικήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο μόνο, ἀλλὰ χάρις σ᾿ αὐτὴν ὑποχώρησε ἡ ἁμαρτία κι ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Αὐτὴ ἦταν ἡ συμβολὴ τῆς Παρθένου στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας, πρὶν φθάσῃ, ἡ ἡμέρα ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία ἔπρεπε ὁ Θεός, σύμφωνα μὲ τὸ προαιώνιο σχέδιό Του, νὰ κλίνῃ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ κατέβῃ στὴ γῆ: ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ γεννήθηκε οἰκοδομοῦσε κατάλυμα γιὰ ἐκεῖνον, ποὺ μποροῦσε νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο, ἀγωνιζόταν νὰ καταστήσῃ ὡραία τὴν κατοικία τοῦ Θεοῦ, τὸν ἑαυτό Της, τέτοια ποὺ νὰ μπορῇ νὰ εἶναι ἄξια γι᾿ Αὐτόν. Ἔτσι τίποτε δὲν βρῆκε νὰ κατηγορήσῃ στὰ ἀνάκτορα ὁ βασιλιάς. Κι ἀκόμη περισσότερο, δὲν τοῦ πρόσφερε ἡ Παρθένος μόνο βασιλικὴ κατοικία ἀξία τοῦ μεγαλείου του, ἀλλὰ τοῦ ἑτοίμασε ἀπὸ τὸν ἑαυτό της καὶ τὴ βασιλικὴ πορφύρα καὶ τὴ ζώνη καί, ὅπως λέγει ὁ Δαβίδ, τὴν «εὐπρέπεια», τὴ «δύναμη» καὶ τὴν ἴδια τὴ «βασιλεία». Ὅπως μιὰ λαμπρὴ πολιτεία, ποὺ ξεπερνᾷ ὅλες τὶς ἄλλες στὸ μέγεθος καὶ τὴν ὡραιότητα, στὸ ὑψηλὸ ἠθικὸ φρόνημα καὶ στὸ πλῆθος τῶν κατοίκων καὶ στὸν πλοῦτο καὶ σὲ κάθε εἴδους δύναμη, δὲν περιορίζεται μόνο στὸ νὰ δεξιωθῇ καὶ νὰ φιλοξενήσῃ ἁπλῶς τὸ βασιλιᾶ, ἀλλὰ γίνεται τὸ κράτος του καὶ ἀποτελεῖ τὴν ἐξουσία του καὶ τὴν τιμή του καὶ τὴ δύναμη καὶ τὸν ὁπλισμό του. Ἔτσι καὶ ἡ Παρθένος, μὲ τὸ νὰ δεχθῇ μέσα της τὸ Θεό, μὲ τὸ νὰ τοῦ δώσῃ τὴ σάρκα της, ἔκαμε νὰ παρουσιασθῇ ὁ Θεὸς μέσα στὸν κόσμο καὶ νὰ γίνῃ στοὺς μὲν ἐχθροὺς συμφορὰ ἀκαταμάχητη, στοὺς δὲ φίλους σωτηρία καὶ πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν.
4. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ὠφέλησε τὸ ἀνθρώπινο γένος πρὶν ἀκόμη ἔρθῃ ὁ καιρὸς τῆς γενικῆς σωτηρίας: Ἀλλὰ κι ὅταν ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ παρουσιάσθηκε ὁ οὐράνιος ἀγγελιοφόρος, πάλι ἔλαβε ἐνεργητικὸ μέρος στὴ σωτηρία μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι πίστεψε σὲ ὅ,τι τῆς εἶπε καὶ δέχθηχε νὰ ἀναλάβῃ τὴ διακονία ποὺ τῆς ζήτησε ὁ Θεός. Γιατὶ ἦταν κι αὐτὰ ἀπαραίτητα καὶ χρειάζονταν ὁπωσδήποτε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἂν ἡ Παρθένος δὲν τηροῦσε αὐτὴ τὴ στάση, καμμιὰ πιὰ ἐλπίδα δὲν θὰ ἀπόμενε στοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ἦταν βέβαια δυνατό, ὅπως εἶπα πιὸ πάνω, νὰ προσβλέψῃ ὁ Θεὸς μὲ εὐμένεια πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ νὰ θελήσῃ νὰ κατέβῃ στὴ γῆ, ἂν δὲν εἶχε προπαρασκευασθῆ ἡ Παρθένος, ἂν δὲν ὑπῆρχε δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὴν ὑποδεχόταν, καὶ θὰ μποροῦσε νὰ διακονήσῃ στὴ σωτηρία. Κι οὔτε πάλι ἦταν δυνατὸ νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἂν δὲν πίστευε σ᾿ αὐτὸ ἡ Παρθένος καὶ δὲν δεχόταν νὰ διακονήσῃ. Αὐτὸ γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ μὲν Γαβριὴλ μὲ τὸ «χαῖρε» ποὺ εἶπε στὴν Παρθένο καὶ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν ὀνόμασε «κεχαριτωμένη» τελείωσε τὴν ἀποστολή του, φανέρωσε ὁλόκληρο τὸ μυστήριο. Ὅση ὅμως ὥρα ἡ Παρθένος ζητοῦσε νὰ μάθῃ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον θὰ γινόταν ἡ κύηση, ὁ Θεὸς δὲν κατερχόταν. Ἐνῷ τὴ στιγμὴ ποὺ πείσθηκε κι ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση, ὁλόκληρο τὸ ἔργο μὲ μιᾶς πραγματοποιήθηκε: ὁ Θεὸς πῆρε ἐπάνω Του σὰν ἐνδυμασία τὸν ἄνθρωπο κι ἔγινε μητέρα τοῦ Κτίστου ἡ Παρθένος.
Ἀλλὰ τὸ ἀκόμη πιὸ θαυμαστὸ εἶναι τὸ ἑξῆς: Ὁ Θεὸς οὔτε προειδοποίησε τὸν Ἀδὰμ οὔτε τὸν ἔπεισε νὰ τοῦ δώσῃ τὴν πλευρά, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ δημιουργηθῇ ἡ Εὔα. Τὸν ἐκοίμισε κι ἔτσι, ἔχοντάς του ἀφαιρέσει τὶς αἰσθήσεις, τοῦ ἀπέσπασε τὸ μέλος. Ἐνῷ γιὰ νὰ προχωρήσῃ στὴ δημιουργία τοῦ Νέου Ἀδὰμ ἐδίδαξε προηγουμένως τὴν Παρθένο καὶ περίμενε τὴν πίστη καὶ τὴν παραδοχή της. Γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ Ἀδὰμ πάλι συσκέπτεται μὲ τὸν μονογενῆ του Υἱὸ λέγοντας: «ποιήσωμεν ἄνθρωπον». Ὅταν ὅμως χρειάσθηκε νὰ «εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον»-αὐτὸν τὸν «θαυμαστὸν Σύμβουλον» -»εἰς τὴν οἰκουμένην», ὅπως λέγει ὁ Παῦλος, καὶ νὰ πλάσῃ τὸν δεύτερο Ἀδάμ, παίρνει στὴν ἀπόφασή του αὐτὴ συνεργάτη τὴν Παρθένο. Ἔτσι τὴ μεγάλη ἐκείνη «βουλὴ» τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Ἡσαΐας, τὴν ἀνήγγειλε ὁ Θεὸς καὶ τὴν ἐπεκύρωσε ἡ Παρθένος. Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου ἦταν ἔργο ὄχι μόνο τοῦ Πατρός, ποὺ «εὐδόκησε», καὶ τῆς Δυνάμεώς του, ποὺ «ἐπεσκίασε», καὶ τοῦ Πνεύματος, ποὺ «ἐπεδήμησε», ἀλλὰ καὶ τῆς θελήσεως καὶ τῆς πίστεως τῆς Παρθένου. Γιατὶ, ὅπως χωρὶς ἐκείνους δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ καὶ νὰ προσφερθῇ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου, ἔτσι χωρὶς τὴν προσφορὰ τῆς θελήσεως καὶ τῆς πίστεως τῆς Πανάγνου ἦταν ἀδύνατη ἡ πραγματοποίηση τῆς θείας βουλῆς.
5. Ἀφοῦ λοιπὸν μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν καθοδήγησε καὶ τὴν ἔπεισε ὁ Θεός, τὴν κάνει στὴ συνέχεια μητέρα του. Ἔτσι δανείζεται τὴ σάρκα ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ καὶ θέλει νὰ τὴ δανείσῃ καὶ ξέρει γιατὶ τὸ κάνει. Γιατὶ ἔπρεπε νὰ συμβῇ στὴν Παρθένο ὅ,τι συνέβηκε καὶ στὸν ἴδιο. Ὅπως Αὐτὸς ἤθελε καὶ «συνελήφθη», ἔτσι κι ἐκείνη ἔπρεπε νὰ κυοφορήσῃ καὶ νὰ γίνῃ μητέρα του ὄχι ἀναγκαστικά, ἀλλὰ μ᾿ ὅλη τὴν ἐλεύθερη θέλησή της. Γιατὶ ἔπρεπε ἀκόμη -πράγμα πολὺ σημαντικώτερο- ὄχι μόνο νὰ συντελέσῃ στὴν oἰκoνoμία τῆς σωτηρίας σὰν κάτι τὸ ἑτεροκίνητο, ποὺ ἁπλῶς χρησιμοποιήθηκε, ἀλλὰ νὰ προσφέρῃ ἡ ἴδια τὸν ἑαυτό Της καὶ νὰ γίνῃ συνεργάτης τοῦ Θεοῦ στὴ φροντίδα γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ἔτσι, ὥστε νἄχῃ μ᾿ Αὐτὸν μερίδιο καὶ νὰ εἶναι κοινωνὸς καὶ στὴ δόξα ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ φιλανθρωπία. Ἔπειτα, ἀφοῦ ὁ Σωτήρας δὲν ἦταν ἄνθρωπος καὶ υἱὸς ἀνθρώπου ἐξ αἰτίας μόνο της σάρκας, ἀλλ᾿ εἶχε καὶ ψυχὴ καὶ νοῦ καὶ θέληση καὶ κάθετι τὸ ἀνθρώπινο, ἦταν ἀνάγκη νὰ ἔχῃ καὶ μητέρα τελεία, ποὺ θὰ ὑπηρετοῦσε στὴ γέννησή Του ὄχι μόνο μὲ τὴ φύση τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴ θέληση καὶ μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή της: νὰ εἶναι μητέρα καὶ κατὰ τὴ σάρκα καὶ κατὰ τὴν ψυχή, νὰ εἰσαγάγῃ ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπόρρητη γέννηση.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο πρὶν ἡ Παρθένος θέσῃ τὸν ἑαυτό της στὴν ὑπηρεσία τοῦ θείου μυστηρίου μαθαίνει, πιστεύει, θέλει καὶ εὔχεται τὴν πραγματοποίησή του. Ἀλλὰ αὐτὸ ἔγινε καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ κάμῃ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο φανερὴ τὴν ἀρετὴ τῆς Παρθένου. Πόσο δηλαδὴ μεγάλη ἦταν ἡ πίστη της καὶ πόσο ὑψηλὸ τὸ φρόνημά της, ποιὰ ἡ ἀκεραιότης τοῦ νοῦ καὶ ποιὸ τὸ μεγαλεῖο της ψυχῆς της, πράγματα ποὺ φανερώθηκαν μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Παρθένος παραδέχθηκε καὶ πίστεψε τὸν παράδοξο λόγο τοῦ Ἀγγέλου: ὅτι δηλαδὴ ἐπρόκειτο νὰ ἔρθῃ ἀληθινὰ ὁ Θεὸς στὴ γῆ καὶ νὰ φροντίσῃ προσωπικὰ ὁ ἴδιος γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι ἱκανὴ νὰ διακονήσῃ συμμετέχοντας ἐνεργητικὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο. Τὸ γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι πρῶτα ζήτησε ἐξηγήσεις καὶ πείσθηκε, εἶναι λαμπρὴ ἀπόδειξή του ὅτι γνώριζε πολὺ καλὰ τὸν ἑαυτό της καὶ δὲν ἔβλεπε τίποτε μεγαλύτερο, ἄξιο νὰ τὸ ἐπιθυμήσῃ. Ἐξάλλου τὸ ὅτι ὁ Θεὸς θέλησε νὰ φανερώσῃ τὴν ἀρετή της εἶναι ἰσχυρὴ ἀπόδειξη τοῦ ὅτι ἡ Παρθένος γνώριζε πολὺ καλὰ τὸ μέγεθος τῆς θείας ἀγαθότητος καὶ φιλανθρωπίας. Καὶ μόνον φαίνεται ὅτι χάριν αὐτοῦ ἀκριβῶς δὲν μυήθηκε κατὰ τρόπο ἄμεσο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀποκαλυφθῇ δηλαδὴ πλήρως ὅτι ἡ πίστη μὲ τὴν ὁποία ζοῦσε κοντὰ στὸ Θεὸ ἦταν αὐτοπροαίρετη ἐκδήλωσή Της καὶ νὰ μὴ θεωρηθοῦν ὅλα σὰν ἀποτελέσματα τῆς δυνάμεως τοῦ πείθοντος Θεοῦ. Γιατὶ ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ δὲν εἶδαν καὶ ἐπίστευσαν εἶναι πιὰ μακάριοι ἀπὸ ὅσους ἀπαιτοῦν νὰ δοῦν, ἔτσι κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν πιστεύσει στὰ μηνύματα ποὺ ἔστειλε διὰ μέσου δούλων ὁ Δεσπότης ἔχουν περισσότερη φρόνηση ἀπὸ ἐκείνους ποὺ χρειάσθηκε νὰ τοὺς πείσῃ ὁ ἴδιος. Τὸ γεγονὸς πάλι ὅτι εἶχε συνείδηση πὼς δὲν ὑπῆρχε στὴν ψυχή της τίποτε τὸ ἀταίριαστο πρὸς τὸ μυστήριο καὶ πὼς τὰ ἤθη της ἅρμοζαν πρὸς αὐτὸ τόσο πολύ, ὥστε νὰ μὴν κάνῃ μνεία καμμιᾶς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας, καθὼς καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἀμφέβαλε γιὰ τὸ πῶς θὰ συμβοῦν ὅλα αὐτὰ καὶ δὲν συζήτησε καθόλου γιὰ τοὺς τρόπους ποὺ θὰ τὴν ὁδηγοῦσαν στὴν καθαρότητα, οὔτε εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ μυσταγωγό, ὅλα αὐτὰ δὲν ξέρω ἂν εἶναι πράγματα ποὺ μποροῦμε νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἀνήκουν στὴν κτιστὴ φύση.
Γιατὶ κι ἂν ἀκόμη ἦταν Χερουβὶμ ἢ Σεραφὶμ ἢ κάτι πολὺ καθαρώτερο ἀπὸ τὶς ἀγγελικὲς αὐτὲς ὑπάρξεις, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ὑποφέρῃ αὐτὴ τὴ φωνή; Πῶς θὰ νόμιζε ὅτι ἦταν δυνατὸ νὰ ἐκπληρώσῃ τὶς ἐπαγγελίες; Πῶς θὰ εὕρισκε δύναμη κατάλληλη γι᾿ αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη ἔργα; Καὶ ὁ Ἰωάννης βέβαια, ἀπὸ τὸν ὁποῖον «κανεὶς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ μεγαλύτερος», σύμφωνα μὲ τὴν κρίση τοῦ ἴδιου του Σωτῆρα, δὲν ἀξίωσε τὸν ἑαυτό του οὔτε τὰ ὑποδήματα Ἐκείνου νὰ ἀγγίξῃ, κι αὐτὸ καίτοι ὁ Κύριος ἐμφανιζόταν μὲ τὴν πτωχὴ ἀνθρώπινη φύση. Ἐνῷ ἡ Πανάμωμη τὸν ἴδιο τὸν λόγο τοῦ Πατρός, τὴν ἴδια τὴν ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ, καὶ πρὶν ἀκόμη κενωθῇ, πῆρε τὸ θάρρος νὰ φέρῃ μέσα στὰ σπλάχνα της. «Τίς εἰμι ἐγὼ καὶ τίς ὁ οἶκος τοῦ πατρός μου; Καὶ ἐν ἐμοί, Κύριε, σώσεις τὸν Ἰσραήλ;» Τέτοιες φράσεις μπορεῖ κανεὶς ν᾿ ἀκούσῃ ἀπὸ τοὺς δικαίους, μολονότι καλοῦνται σὲ ἔργα πολλὲς φορὲς κι᾿ ἀπὸ πολλοὺς πραγματοποιημένα. Ἐνῷ τὴν μακαρία Παρθένο ὁ Ἄγγελος τὴν κάλεσε νὰ πραγματοποιήσῃ κάτι τὸ ἐντελῶς ἀσυνήθιστο, κάτι ποὺ δὲν ἦταν σύμφωνο μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ ξεπερνοῦσε τὴ λογικὴ κατανόηση. Γιατὶ στ᾿ ἀλήθεια τί μικρότερο τῆς ζητήθηκε ἀπὸ τὸ νὰ ἀνυψώσῃ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, ἀπὸ τὸ νὰ μετακινήσῃ καὶ νὰ ἀλλάξῃ, χρησιμοποιώντας σὰν μέσο τὸν ἑαυτό Της, τὸ σύμπαν; Κι ὅμως δὲν ταράχθηκε ὁ λογισμός Της οὔτε θεώρησε ὅτι δὲν ἄξιζε γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο. Ἀλλὰ ὅπως σὲ τίποτε δὲν ἐνοχλοῦνται τὰ μάτια, ὅταν πλησιάζῃ τὸ φῶς, κι ὅπως δὲν εἶναι παράξενο νὰ ἰσχυρισθῇ κανεὶς ὅτι, μόλις ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, γίνεται ἡμέρα, ἔτσι καθόλου δὲν παραξενεύθηκε ἡ Παρθένος, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι θὰ μπορέσῃ νὰ δεχθῇ καὶ νὰ κυοφορήσῃ μέσα της τὸν ἀχώρητο σὲ ὅλους τοὺς τόπους Θεό. Καὶ δὲν ἄφησε βέβαια νὰ περάσῃ ἀνερεύνητη ἡ προσφώνηση οὔτε ἔπαθε τίποτε ἀνεξέταστα κι οὔτε πάλι παρασύρθηκε ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἐγκωμίων. Ἀλλὰ συγκέντρωσε τὴν προσοχή της καὶ μὲ ὅλη της τὴν ἔνταση ἐξέταζε τὸ χαιρετισμό, ζητώντας νὰ μάθῃ μὲ ἀκρίβεια τόσο τὸν τρόπο τῆς κυήσεως, ὅσο καὶ κάθετι τὸ σχετικό. Πέρα ὅμως ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἐνδιαφέρεται καθόλου νὰ ρωτήσῃ ἂν εἶναι ἡ ἴδια ἱκανὴ καὶ κατάλληλη γιὰ μιὰ τόσο ὑψηλὴ διακονία, ἂν ἔχῃ ἀγνίσει ὅσο χρειάζεται τὸ σῶμα Της καὶ τὴν ψυχή Της. Ἐκπλήσσεται γιὰ τὰ θαυμάσια ποὺ ἐπέρχονται στὴ φύση καὶ ἀντιπαρέρχεται κάθετι ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴ δική Της προπαρασκευή. Γι᾿ αὐτὸ ζήτησε τὴν ἐξήγηση γιὰ τὸ πρῶτο ἀπὸ τὸ Γαβριήλ, ἐνῷ τὸ δεύτερο τὸ ἤξερε ἀπὸ τὸν ἑαυτό της. Τὸ θάρρος πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὴν παρρησία τὰ εὕρισκε πράγματι ἡ Παρθένος μέσα της, ἀφοῦ δὲν εἶχε «τὴν καρδίαν τῆς καταγινώσκουσαν», ὅπως λέγει ὁ Ἰωάννης, ἀλλὰ «συνηγοροῦσαν».
6. «Πῶς θὰ γίνῃ αὐτό;» ἐρωτᾶ. Ὄχι γιατὶ ἔχω ἡ ἴδια ἀνάγκη ἀπὸ περισσότερη καθαρότητα καὶ μεγαλύτερη ἁγιότητα, ἀλλὰ γιατὶ εἶναι νόμος τῆς φύσεως νὰ μὴν μποροῦν νὰ κυοφορήσουν ὅσοι, ὅπως ἐγώ, ἔχουν διαλέξει τὴ ζωὴ τῆς παρθενίας. «Πῶς θὰ γίνῃ αὐτό, ἐρωτᾶ, ἀφοῦ δὲν ἔχω σχέση μὲ ἄνδρα;» Ἐγὼ βέβαια, συνεχίζει, εἶμαι ἕτοιμη γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Θεοῦ. Ἔχω ἀρκετὰ προπαρασκευασθῆ. Πές μου ὅμως σύ, ἂν ἡ φύση θὰ συμμορφωθῇ καὶ μὲ ποιὸ τρόπο. Καὶ τότε, μόλις ὁ Γαβριὴλ ἀνακοίνωσε τὸν τρόπο τῆς παράδοξης κυοφορίας λέγοντας τὸ γνωστό: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» καὶ τὰ ἐξήγησε ὅλα, ἡ Παρθένος δὲν ἀμφιβάλλει πλέον γιὰ τὸ ἀγγελικὸ μήνυμα, ὅτι εἶναι μακαρία, τόσο γι᾿ αὐτά, τὰ τόσο ὑπέροχα, στὰ ὁποῖα διακόνησε, ὅσο καὶ γι᾿ αὐτὰ στὰ ὁποῖα πίστεψε, ὅτι δηλαδὴ θὰ εἶναι ἀξία νὰ ἀναλάβῃ αὐτὴ τὴ διακονία.
Κι αὐτὸ δὲν ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς ἐλαφρότητος. Ἦταν ἡ φανέρωση τοῦ θαυμαστοῦ καὶ ἀπόρρητου ἐκείνου θησαυροῦ, ποὺ ἔκρυβε μέσα της ἡ Παρθένος, θησαυροῦ γεμάτου ἀπὸ ὕψιστη σύνεση, πίστη καὶ καθαρότητα. Αὐτὸ τὸ ἔκανε φανερὸ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα ὀνομάζοντας τὴν Παρθένο μακαρία, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀποδέχθηκε τὸ μήνυμα καὶ δὲν δυσκολεύθηκε καθόλου νὰ πιστέψῃ στὶς οὐράνιες ἀγγελίες. Ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννου, πράγματι, μόλις γέμισε ἡ ψυχή της ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ἐμακάρισε λέγοντας: «Ἂς εἶναι μακαρία αὐτὴ ποὺ πίστεψε ὅτι θὰ πραγματοποιηθοῦν ὅσα τῆς εἶπε ὁ Κύριος». Ἡ ἴδια ἡ Παρθένος ἄλλωστε εἶχε εἰπεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό της ἀπαντώντας στὸν Ἄγγελο: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου». Γιατὶ εἶναι, στ᾿ ἀλήθεια, δούλη τοῦ Κυρίoυ αὐτὴ ποὺ τόσο βαθιὰ κατανόησε τὸ μυστήριο τοῦ ἐρχομοῦ του. Αὐτὴ πού, «ὅταν ἦρθε» ὁ Δεσπότης καὶ «ἔκρουσε», ὅπως λέγει ἡ Γραφή, ἄνοιξε ἀμέσως τὴν οἰκία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός της καὶ χορήγησε ἔτσι σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ αὐτὴν ἄ-οἶκος πραγματικὸ κατοικητήριο ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους.
Συνέβη στὸ σημεῖο αὐτὸ κάτι παραπλήσιο μ᾿ ἐκεῖνο ποὺ συνέβη στὸν Ἀδάμ. Ἐνῷ ὅλο τὸ ὁρατὸ σύμπαν κτίσθηκε γιὰ χάρη δική του κι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα κτίσματα εἶχαν βρεῖ τὸ καθένα τὸν κατάλληλο σύντροφό του, μόνο γιὰ τὸν Ἀδὰμ δὲν βρέθηκε, πρὶν ἀπὸ τὴν Εὔα, κατάλληλος βοηθός. Ἔτσι καὶ γιὰ τὸ Λόγο, ποὺ ἔφερε στὴν ὕπαρξη τὰ πάντα κι ὅρισε γιὰ τὸ κάθε πλάσμα τοῦ τὸν κατάλληλο τόπο, δὲν ὑπῆρχε κανεὶς τόπος καὶ καμμιὰ κατοικία πρὶν ἀπὸ τὴν Παρθένο. Ἡ Παρθένος ὅμως δὲν ἔδωσε «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς οὐδὲ νυσταγμὸν τοῖς βλεφάροις» ὡς τὴ στιγμὴ ποὺ πρόσφερε σ᾿ Αὐτὸν σκήνωμα καὶ τόπο. Γιατὶ βέβαια τὰ λόγια αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ θεωρήσουμε σὰν φωνὴ τῆς Πανάγνου, ποὺ τὴν πρόφερε ἡ γλώσσα τοῦ Δαυΐδ, μιὰ κι αὐτὸς ἦταν ὁ ἀρχηγὸς τῆς γενιᾶς της. Ὅπως ἀκριβῶς, σύμφωνα μ᾿ αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Παῦλος, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ ἔδωσε τὴν δεκάτη στὸ Μελχισεδέκ, ἔχει δώσει δεκάτη καὶ ὁ Λευῒ «ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ὤν».
7. Ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο καὶ πιὸ παράδοξο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι, χωρὶς τίποτε νὰ ξέρῃ ἀπὸ πρίν, χωρὶς καμμιὰ προειδοποίηση τόσο πολὺ ἦταν προετοιμασμένη γιὰ τὸ μυστήριο, ὥστε μόλις φάνηκε ξαφνικὰ ὁ Θεός, νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὸν ὑποδεχθῇ ὅπως ἔπρεπε, μὲ ψυχὴ ἕτοιμη καὶ ἄγρυπνη καὶ σταθερή. Κι αὐτὸ τὸ λόγο, ποὺ ἦταν κατάλληλος καὶ ἅρμοζε σ᾿ αὐτήν, ἀπάντησε γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι oι ἄνθρωποι τὴ σωφροσύνη μὲ τὴν ὁποία ἔζησε πάντοτε ἡ μακαρία Παρθένος, πόσο δηλαδὴ ἦταν ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, πόσο ἦταν πρωτοφανής, πόσο ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσο μποροῦσαν νὰ καταλάβουν oι ἄνθρωποι, Αὐτὴ ποὺ ἄναψε μέσα στὴν ψυχή της τόσο σφοδρὸ ἔρωτα γιὰ τὸ Θεό, ὄχι γιατὶ τῆς εἶχαν προαγγελθῆ αὐτὰ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ τῆς συμβοῦν προσωπικὰ καὶ στὰ ὁποῖα αὐτὴ μόνο θὰ λάβαινε μέρος, ἀλλὰ χάρις στὶς γενικὲς δωρεὲς ποὺ δόθηκαν ἢ ἐπρόκειτο νὰ δοθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ στοὺς ἀνθρώπους. Γιατὶ, ὅπως ὁ Ἰὼβ θαυμάζεται ὄχι τόσο γιὰ τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἔδειξε μέσα στὶς συμφορές του, ὅσο γιατὶ δὲν ἤξερε τί ἐπρόκειτο νὰ τοῦ δοθῇ σὰν ἀμοιβὴ γι᾿αὐτὸ τὸν ἀγώνα τῆς ὑπομονῆς, ἔτσι κι ἐκείνη ἀνέδειξε τὸν ἑαυτό της ἄξιο νὰ λάβῃ τὶς δωρεὲς ποὺ ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική, χάρις σ᾿ αὐτὰ ποὺ δὲν ἐγνώριζε. Ὑπῆρξε νυμφικὸς θάλαμος, χωρὶς νὰ περιμένῃ τὸ Νυμφίο. Ἦταν οὐρανός, μολονότι ἀγνοοῦσε ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὴ ἐπρόκειτο νὰ ἀνατείλῃ ὁ Ἥλιος.
Τί εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξισωθῇ μὲ τοῦ νοῦ αὐτοῦ τὴ μεγαλωσύνη; Καὶ ποιὰ θὰ ἦταν ἂν τὰ ἤξερε ὅλα μὲ σαφήνεια ἀπὸ πρὶν καὶ εἶχε ἔτσι καὶ τῆς ἐλπίδας τὰ φτερά; Γιατί ὅμως δὲν τὰ εἶχε πληροφορηθῆ προηγουμένως; Μήπως ἐπειδὴ μ᾿ αὐτὸ γίνεται φανερὸ ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἄλλος χῶρος στὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ προχωρήσῃ, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἀφήσει ἀξεπέραστη καμμιὰ κορυφὴ ἁγιότητος, κι ὅτι δὲν ὑπῆρχε τίποτε τὸ ὁποῖο ὄφειλε νὰ προσθέσῃ σ᾿ αὐτὰ ποὺ εἶχε, οὔτε ἦταν δυνατὸν νὰ γίνῃ καλύτερη στὴν ἀρετή, ἀφοῦ κατέλαβε τὴν ἴδια τὴν κορυφή; Γιατὶ, ἂν ἦταν πραγματοποιήσιμα αὐτὰ καὶ ὑπῆρχε, πέρα ἀπὸ ὅσα εἶχε ἤδη κατορθώσει, καὶ μιὰ κάποια ἄλλη κορυφὴ ἀρετῆς, δὲν θὰ τὴν ἀγνοοῦσε ἡ Παρθένος, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἦρθε στὴ ζωή, καὶ ἀφοῦ ὁ Θεὸς διδάσκει, ἔτσι ὥστε νὰ μπορῇ νὰ τὴ διατρέξῃ καὶ αὐτὴ καὶ νὰ εἶναι καλύτερα προπαρασκευασμένη γιὰ τὴ διακονία τοῦ μυστηρίου. Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσχυρισθῇ κανεὶς ὅτι δὲν θὰ εἶχε δῆθεν ἡ Παρθένος ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν ἐλπίδων μεγαλύτερη ἔφεση γιὰ τὴν ἀρετή, ἂν βέβαια ἦταν ποτὲ δυνατὸν νὰ συμβῇ αὐτό. Ἀλλὰ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἄγνοιά της τὴν ἀπέδειξε ἀκόμη καλύτερη, αὐτὴν ἡ ὁποία, παρ᾿ ὅλο ὅτι δὲν ὑπῆρχαν ἐκεῖνα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ὠθήσουν στὴν ἀρετή, τόσο πολὺ τελειοποίησε τὴν ψυχή της, ὥστε διαλέχθηκε ἀπὸ τὸ δίκαιο Θεὸ μέσα ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση. Οὔτε πάλι εἶναι φυσικὸ γιὰ τὸ Θεὸ νὰ μὴν εἶχε κοσμήσει τὴ μητέρα του μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ μὴν τὴν εἶχε πλάσει κατὰ τὸν καλύτερο καὶ τελειότερο τρόπο.
8. Μὲ τὸ γεγονὸς λοιπὸν ὅτι εἶχε σιωπήσει καὶ δὲν τῆς προεῖπε τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν ἀπoδείχθηκε ὅτι δὲν ἐγνώριζε τίποτε καλύτερο ἢ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅσα ἔβλεπε νὰ ἔχῃ κατορθώσει ἡ Παρθένος. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ πάλι γίνεται φανερὸ ὅτι διάλεξε γιὰ μητέρα του ὄχι ἁπλῶς τὴν καλύτερη ἀνάμεσα σ᾿ αὐτὲς ποὺ ὑπῆρχαν, ἀλλὰ τὴν ἀπόλυτα καλύτερη. Οὔτε ἐκείνη ποὺ ταίριαζε σ᾿ Αὐτὸν περισσότερο ἀπὸ ὅλους μέσα στὸ ἀνθρώπινο γένος, ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ ταίριαζε ἀπόλυτα, ἔτσι ὥστε νὰ πρέπῃ νὰ εἶναι μητέρα του.
Γιατὶ ἦταν βέβαια ὁπωσδήποτε ἀνάγκη νὰ παρουσιάσῃ κάποτε ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων τὸν ἑαυτό της κατάλληλο γιὰ τὸ ἔργο ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο δημιουργήθηκε. Νὰ φέρῃ δηλαδὴ στὴ ζωὴ κάποιον ἄνθρωπο ποὺ νὰ μπορῇ νὰ διακονήσῃ ἄξια στὸ σκοπὸ τοῦ Δημιουργοῦ. Ἐμεῖς βέβαια δὲν δυσκολευόμαστε νὰ παραβιάζουμε τὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖον κατασκευάσθηχαν τὰ διάφορα ἐργαλεῖα χρησιμοποιώντας τὰ ἄλλοτε στὴ μιὰ κι ἄλλοτε στὴν ἄλλη τέχνη. Ὁ Δημιουργὸς ὅμως δὲν ἔδωκε στὴν ἀνθρώπινη φύση ἕνα προορισμὸ στὴν ἀρχὴ καὶ μετὰ τὸν ἄλλαξε. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴν ἔπλασε τέτοια, ὥστε, ὅταν θὰ χρειαζόταν νὰ γεννηθῇ, νὰ πάρῃ ἀπὸ αὐτὴ τὴ μητέρα. Κι ἀφοῦ ἔδωκε πρῶτα αὐτὸν τὸ προορισμὸ στὴν ἀνθρώπινη φύση, ἔπλασε στὴ συνέχεια τὸν ἄνθρωπο χρησιμοποιώντας γιὰ κανόνα αὐτὴ τὴ σαφῆ χρησιμότητα. Ἦταν ἑπομένως ἀνάγκη νὰ ὑπάρξῃ κάποτε ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νὰ μπορῇ νὰ ἐκπληρώσῃ αὐτὸν τὸ σκοπό. Γιατὶ βέβαια οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ μὴ θεωρήσουμε σὰν σκοπὸ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου τὸν καλύτερο ἀπὸ ὅλους, ἐκεῖνον ποὺ προξενεῖ στὸν Τεχνίτη τὴ μεγαλύτερη τιμὴ καὶ δόξα, οὔτε πάλι εἶναι δυνατὸ νὰ νομίσουμε ὅτι μπορεῖ κατὰ ὁποιονδήποτε τρόπο νὰ ἀποτύχῃ ὁ Θεὸς σ᾿ αὐτὰ ποὺ δημιουργεῖ. Αὐτὸ βέβαια ἀποκλείεται, ἀφοῦ ἀκόμη κι oι κτίστες κι oι ράφτες κι οἱ ὑποδηματοποιοὶ κατορθώνουν νὰ φτιάχνουν τὰ ἔργα τους πάντοτε σύμφωνα πρὸς τὸ σκοπὸ ποὺ θέλουν, ἂν κι αὐτοὶ δὲν ἐξουσιάζουν ἐντελῶς τὴν ὕλη. Καὶ μολονότι τὸ ὑλικὸ ποὺ χρησιμοποιοῦν δὲν τοὺς ὑπακούει πάντοτε, μολονότι μερικὲς φορὲς τοὺς ἐναντιώνεται, αὐτοὶ κατορθώνουν μὲ τὴν τέχνη τους νὰ τὸ ὑποτάξουν καὶ νὰ τὸ σύρουν πρὸς τὸ σκοπό τους. Ἂν λοιπὸν τὸ κατορθώνουν αὐτοί, πόσο φυσικώτερο εἶναι νὰ τὸ ἐπιτύχῃ ὁ Θεός, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ κυρίαρχος τῆς ὕλης, ἀλλὰ καὶ ὁ δημιουργός της, πού, ὅταν τὴ δημιούργησε, ἤξερε πῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήσῃ. Τί λοιπὸν θὰ ἐμπόδιζε νὰ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση σὲ ὅλα σύμφωνη πρὸς τὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖον δημιουργήθηκε; Ὁ Θεὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ κυβερνᾶ τὴν οἰκονομία. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἔργο Του, τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν ἔργο τῶν χειρῶν Του. Καὶ τὴν πραγματοποίησή του δὲν τὴν ἐμπιστεύθηκε σὲ κανέναν ἄνθρωπο ἢ Ἄγγελο, ἀλλὰ τὴν κράτησε ὁ ἴδιος γιὰ τὸν ἑαυτό Του. Δὲν εἶναι λοιπὸν λογικὸ νὰ φρόντισε ὁ Θεὸς περισσότερο ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλο τεχνίτη, νὰ τηρήσῃ κατὰ τὴ δημιουργία τοὺς κανόνες ποὺ ἔπρεπε; Καὶ μάλιστα, ὅταν δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ὁποιοδήποτε, ἀλλὰ γιὰ τὸ καλύτερο ἀπὸ τὰ δημιουργήματά του; Σὲ ποιὸν δὲ ἄλλον ἀπὸ ὅλους θὰ ἔδινε ὁ Θεὸς αὐτὸ ποὺ χρειαζόταν, ἂν ὄχι στὸν ἑαυτόν του; Καὶ πράγματι ὁ Παῦλος ζητεῖ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο (ποὺ ἀποτελεῖ, ὡς γνωστόν, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ) νὰ προσπαθῇ πρὶν ἀπὸ τὶς φροντίδες γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ νὰ διευθετῇ σωστὰ ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν οἶκο του.
9. Ἔχει καλῶς. Ὅταν λοιπὸν ὅλα αὐτὰ συνέβηκε νὰ βρεθοῦν μαζί: ὁ δικαιότατος κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος, ὁ καταλληλότατος διάκονος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ, τὸ καλύτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Δημιουργοῦ ὅλων τῶν αἰώνων, πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν εἶναι ἐδῶ κάθετι ποὺ ἔπρεπε; Γιατὶ ἦταν βέβαια ἀνάγκη νὰ διατηρηθῇ ἡ ἁρμονία καὶ ἡ ἀπόλυτη συμφωνία σὲ ὅλα τὰ σημεῖα καὶ τίποτε τὸ ἀταίριαστο νὰ μὴν ὑπάρξῃ στὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸ αὐτὸ ἔργο. Γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν δίκαιος. Αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα ὅπως ἔπρεπε καὶ τὰ «ζυγίζει ὅλα στὴ ζυγαριὰ τῆς δικαιοσύνης Του». Σὰν ἀπάντηση λοιπὸν σ᾿ ὅλα αὐτά, ποὺ ζητοῦσε ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ Παρθένος, μόνη γι᾿ αὐτὸ κατάλληλη, πρόσφερε τὸν Υἱό της. Κι ἔγινε μητέρα ἐκείνου, τοῦ ὁποίου ἦταν κατὰ πάντα δίκαιo νὰ εἶναι μητέρα. Κι ἂν λοιπὸν καμμιὰ ἄλλη ὠφέλεια δὲν ἐπρόκειτο νὰ προέλθῃ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔγινε ὁ Θεὸς υἱὸς ἀνθρώπου, μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξουμε πὼς τὸ ὅτι ἦταν κατὰ πάντα δίκαιο νὰ γίνῃ ἡ Παρθένος μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἔφθανε γιὰ νὰ προκαλέσῃ τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου. Καὶ πὼς ἀκόμη τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ ἀποδώσῃ στὸ κάθε πλάσμα Του ἐκεῖνο ποὺ τοῦ ἅρμοζε, νὰ ἐνεργῇ δηλαδὴ πάντοτε μὲ δικαιοσύνη, ἦταν ἀρκετὴ αἰτία γιὰ νὰ προκαλέσῃ αὐτὸν τὸν καινούργιο τρόπο ὑπάρξεως τῶν δύο φύσεων.
Γιατὶ, ἂν ἡ Πανάμωμη τήρησε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ εἶχε ὑποχρέωση νὰ τηρήσῃ, ἂν ἀποδείχθηκε ἄνθρωπος τόσο εὐγνώμων καὶ δὲν παρέλειψε τίποτε ἀπ᾿ ὅσα τοῦ χρωστοῦσε, πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ φερόταν ἐξίσου δίκαια καὶ ὁ Θεός; Ἂν ἡ Παρθένος δὲν παρέλειψε τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ ἀναδείξουν τὴ μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ Τὸν ἀγάπησε μὲ τόσο σφοδρὸ ἔρωτα, θὰ ἦταν βέβαια ἐντελῶς ἀπίθανο νὰ μὴ θεωρήσῃ ὁ Θεὸς ὑποχρέωσή του νὰ τῆς δώσῃ ἰσάξια ἀμοιβή, νὰ γίνῃ υἱός της. Γιατὶ πάλι, ἂν δίνῃ ὁ Θεὸς στοὺς πονηροὺς ἄρχοντα σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία τους, πῶς δὲν θὰ ἔπαιρνε γιὰ μητέρα Του αὐτὴ ποὺ ἀποδείχθηκε κατὰ πάντα σύμφωνη μὲ τὴν δική του ἐπιθυμία; Τόσο πολὺ πράγματι ἦταν συγγενικὸ καὶ ταιριαστὸ στὴ μακαρία αὐτὸ τὸ δῶρο. Γι᾿ αὐτό, ὅταν τῆς εἶπε μὲ σαφήνεια ὁ Γαβριὴλ ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ -γιατὶ αὐτὸ φανέρωσε λέγοντας ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ γεννηθῇ «βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος»- ἡ Παρθένος δέχθηκε τὴν εἴδηση μὲ χαρά, σὰν νὰ ἄκουσε κάτι συνηθισμένο, κάτι ποὺ δὲν ἦταν καθόλου παράξενο οὔτε ἀταίριαστο πρὸς αὐτὰ ποὺ συνήθως συμβαίνουν. Κι ἔτσι μὲ γλώσσα μακαρία, μὲ ψυχὴ καθαρὴ ἀπὸ ἀνησυχίες, μὲ σκέψεις γεμάτες γαλήνη: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, εἶπε, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου».
10. Αὐτὰ εἶπε κι ἀμέσως ὅλα πραγματοποιήθηκαν. «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ἔτσι, μόλις ἡ Παρθένος ἔδωσε τὴν ἀπάντησή της στὸ Θεό, δέχεται ἀμέσως ἀπὸ αὐτὸν τὸ Πνεῦμα, ποὺ δημιουργεῖ τὴν ὁμόθεη ἐκείνη σάρκα. Ἦταν λοιπὸν ἡ φωνὴ τῆς «φωνὴ δυνάμεως», ὅπως εἶπε ὁ Δαυΐδ. Καὶ πλάθεται ἔτσι μὲ λόγο μητρικὸ ὁ τοῦ Πατρὸς Λόγος. Καὶ κτίζεται μὲ τὴν φωνὴ τοῦ κτίσματος ὁ Δημιουργός. Κι ὅπως, μόλις εἶπε ὁ Θεὸς «γενηθήτω φῶς», ἔγινε ἀμέσως φῶς, ἔτσι ἀμέσως μὲ τὴ φωνὴ τῆς Παρθένου τὸ ἀληθινὸ ἀνέτειλε Φῶς κι ἑνώθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ κυοφορήθηκε αὐτὸς ποὺ φωτίζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Ὦ φωνὴ ἱερή! Ὦ λόγια ποὺ κατορθώσατε τέτοιο μεγαλεῖο! Ὦ γλώσσα εὐλογημένη, ποὺ ἀνακάλεσες μεμιᾶς ἀπὸ τὴν ἐξορία ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη! Ὦ θησαυρὲ ψυχῆς ἁγνῆς, ποὺ μὲ τὰ λίγα λόγια της σκόρπισε σὲ μᾶς τέτοια ἀφθονία ἀγαθῶν! Γιατὶ αὐτὰ τὰ λόγια μετέτρεψαν τὴ γῆ σὲ οὐρανὸ κι ἄδειασαν τὸν Ἅδη ἐλευθερώνοντας τοὺς φυλακισμένους. Ἔκαμαν νὰ κατοικηθῇ ἀπὸ ἀνθρώπους ὁ οὐρανὸς καὶ φέρνοντας τόσο κοντὰ τοὺς Ἀγγέλους στοὺς ἀνθρώπους συνέπλεξαν τὸ οὐράνιο καὶ τὸ ἀνθρώπινο γένος σ᾿ ἕνα μοναδικὸ χορὸ γύρω ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶναι ταυτόχρονα καὶ τὰ δύο, αὐτὸν πού, ὄντας Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος.
Γι᾿ αὐτά Σου τὰ λόγια ποιὰ εὐχαριστία θὰ ἦταν ἄξια νὰ Σοῦ προσφερθῇ ἀπὸ μᾶς; Πῶς νὰ σὲ προσφωνήσουμε Ἐσένα, ποῦ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀντάξιό σου ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους; Γιατὶ τὰ δικά μας τὰ λόγια εἶναι γήινα, ἐνῷ Σὺ ξεπέρασες ὅλου τοῦ κόσμου τὶς κορυφές. Ἂν λοιπὸν χρειάζεται νὰ Σοῦ προσφερθοῦν τιμητικοὶ λόγοι, αὐτὸ νομίζω πὼς πρέπει νὰ εἶναι ἔργο Ἀγγέλων, νοῦ χερουβικοῦ, πύρινης γλώσσας. Γι᾿αὐτὸ κι ἐμεῖς, ἀφοῦ θυμηθήκαμε ὅσο μπορούσαμε τὰ κατορθώματά Σου καὶ ὑμνήσαμε κατὰ τὴ δύναμή μας Ἐσένα, τὴν ἴδια μας τὴ σωτηρία, ζητοῦμε τώρα νὰ βροῦμε ἀγγελικὴ φωνή. Καὶ καταλήγουμε στὴν προσφώνηση τοῦ Γαβριήλ, τιμώντας ἔτσι καὶ τὴν ἴδια μας τὴν ὁμιλία: «χαῖρε, κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετὰ σοῦ»!
Ἀλλὰ δῶσε, Παρθένε, ὄχι μόνο νὰ μιλᾶμε γιὰ ὅσα φέρνουν τιμὴ καὶ δόξα σ᾿ Αὐτὸν καὶ σ᾿ Ἐσένα ποὺ τὸν ἐγέννησες, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόζουμε. Προετοίμασέ μας δηλαδὴ νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς οἰκητήρια δικά Του γιατὶ σ᾿ Αὐτὸν ἁρμόζει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.
 .uoa.gr
http://amethystosbooks.blogspot.gr/