Ο Μακαριστός Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης

Πηγή: Ελληνικά και Ορθόδοξα

Ο Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, κατά κόσμο Ευάγγελος, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένεια του, όταν ο Ευάγγελος πήγε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, εκεί γνώρισε τους μετέπειτα γεροντάδες του, τον Εφραίμ και το Νικηφόρο. Η γνωριμία αυτή τον ώθησε να αρχίσει από την εφηβεία του ζωή καλογερική. Άρχισε να αγωνίζεται πνευματικά λέγοντας την ευχή του Ιησού ( Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με), κάνοντας αυστηρή νηστεία και πάνω από όλα υπακοή.

Η μητέρα είχε την ευλογία να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο (308-373 μ.Χ.) ότι είναι θέλημα του γιου της να γίνει μοναχός αποτελεί ταυτόχρονα και θέλημα Θεού και πως ο Ευάγγελος θα αποτελέσει μέγα κόσμημα για τη μοναχική ζωή.

Την 14^η Σεπτεμβρίου 1933 ο Ευάγγελος άφησε τον κόσμο και πήγε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια και συγκεκριμένα στο Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Μετά την καθιερωμένη περίοδο δοκιμασίας που περνούν όλοι οι μελλοντικοί μοναχοί, εκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από το Γέροντα Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραίμ. Το 1936 χειροτονήθηκε ιερομόναχος (ιερέας).

Ο παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε ένα από τους μεγαλύτερους διορατικούς και αγίους Γέροντες του Αγίου Όρους, τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898-1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του.  Χάρη σε αυτό τον πνευματικό δεσμό απέκτησε τη δύναμη να νικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό της πνευματικής ζωής, την κενοδοξία που προέρχεται από την υπερηφάνεια. Η κάθε του σκέψη και πράξη γινόταν προς δόξα Κυρίου και όχι για να κερδίσει τον έπαινο του κόσμου για χάρη της καλής φήμης που οδηγεί στον εγωϊσμό και στην υπερηφάνεια.

Από τα αμέτρητα χαρίσματα του Γέροντα Εφραίμ ξεχώριζε ο τρόπος με τον τόπο βίωνε τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Διέθετε το χάρισμα να βλέπει με τις αισθήσεις τους την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα Τίμια Δώρα. Έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και του ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυά του, όταν έφθανε η στιγμή να τεμαχίσει το Σώμα του Κυρίου. Πολλές φορές έβλεπε Αγγέλους να συλλειτουργούν μαζί του στο Ιερό Θυσιαστήριο.

Άλλο μεγάλο του χάρισμά του ήταν το γεγονός ότι με τη Χάρη του Θεού προέβλεπε μελλοντικές καταστάσεις (όπως ο μεγάλος σεισμός που έπληξε τη Θεσσαλονίκη το 1977). Συχνά είχε προσφωνήσει λαϊκούς με τα ονόματά τους, χωρίς να τους γνωρίζει καν, αφού τους έβλεπε για πρώτη φορά.

Επίσης, ανάμεσα στα αμέτρητα χαρίσματά του, ξεχώριζε μεγάλη του παρρησία ενώπιον του Θεού. Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον Γέροντα να τους εξηγήσει την ευωδία των αγίων λειψάνων. Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδίας και προσευχόταν. Ο τόπος γέμισε ευωδία και ο παπα-Εφραίμ τους αποκάλυψε ότι δεν μπορούσε να δώσει ο ίδιος μια εξήγηση παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει.

Το 1996 ο Γέροντας έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία, χωρίς ποτέ όμως να παραπονεθεί καθόλου αλλά καθημερινά δοξολογούσε ακατάπαυστα τον Θεό. Με αυτή τη στάση του μας άφησε το άγιο παράδειγμά του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.

Τελικά, στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ο παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Γέροντες του Αγίου Όρους, παρέδωσε την αγιασμένη του ψυχή στα χέρια του Δημιουργού του.

Συγγραφή: Αναστάσιος Νικολάου, φιλόλογος.

Επιμέλεια: Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος.

http://amethystosbooks.blogspot.gr/