Κάποτε στην Ζωγραφική εικονίζονταν τρεις τόποι. Ο τόπος του θανάτου, ο τόπος της γης και ο ανοιχτός ουρανός, ο τόπος του Θεού. Αυτοί οι τόποι αποτελούσαν μαζί και μία κλίμακα ανάβασης, ελπίδας, σωτηρίας. Μάλιστα ο Θεοτοκόπουλος χρησιμοποιούσε σχεδόν άλλη τεχνική για να αποδώσει τον ουράνιο θόλο, σαν να είναι από άλλο ζωγράφο. Κατηγορήθηκε ασφαλώς για αυτή του την "υπερβολή" από την Ιερά Εξέταση, η οποία θεωρούσε τους κανόνες της , "ουρανό".
Τα χρόνια πέρασαν, ο Θεοτοκόπουλος ξεχάστηκε και τον ανακάλυψαν ξανά οι Μοντέρνοι, οι οποίοι τον αγάπησαν ακριβώς λόγο αυτής της υπερβολής. Βέβαια πίστη πλέον δεν υπήρχε, και έτσι η υπερβολή αποτέλεσε μία ξέχωρη ποιότητα που μπορεί να εκφράσει κάθε είδους πόθο. Έτσι αποσυνδέοντας τη μορφή από το πρωτότυπο, έχουμε τον τρόπο, θα λέγαμε την "σάρκα" της ζωγραφικής, το πιο ανιαρό μέρος της διαδικασίας το οποίο συνήθως το εκτελούσαν οι βοηθοί. Μάλιστα λένε πως οι μεγάλοι μάστορες έβαζαν το τελευταίο, το λεπτότερο φως στα πρόσωπα.
Η ζωγραφική του Σεζάν είναι η ζωγραφική της αντανάκλασης, δηλαδή η αντανάκλαση του ένα χρώματος πάνω στο άλλο, η σχέση του ενός σχήματος με το άλλο, ουσιαστικά υιοθετεί μια λογική παζλ με επιχείρημα την φύση, αλλά βασικά ήθελε να την "ξαναφτιάξει" όχι να την αποκαλύψει, όπως οι παλιοί μάστορες. Το μυστήριο της φύσεως στους παλιούς ζωγράφους αναμένονταν,(γιατί περί αναμονής επρόκειτο, αυτός ήταν ο παλαιός τρόπος, η κατάλληλη ώρα), από την πηγή του φωτός, η πηγή φωτός για τον ζωγράφο που πίστευε ήταν ο τόπος του Θεού.
Στη Δύση βέβαια, το φως αυτό ομορφαίνει (δεν μεταμορφώνει) τα πρόσωπα που το πωθούσαν, από μακριά , ουσιαστικά είχε το χαρακτήρα φαντασιώσεως.
Η άπιαστη φαντασίωση, με τον Σεζάν γίνεται "περσικό" χαλί ποιοτήτων, σε έναν οριζόντιο κόσμο. Αυτή η ισομέρεια απόλαυσης έρχεται λυτρωτικά μετά την μοιρασιά ενοχής της Ιεράς Εξέτασης.
Το σκοτεινό ράσο της γριάς εξουσίας δεν έπαψε ποτέ να σκεπάζει την Δύση, είτε μέσο της μαύρης ενοχής, είτε μέσο της λευκής προθέσεως, ή χρωματιστής "απελευθερώσεως".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου